دکتر محمد سریر: موسیقی علمی توسط ارامنه به ایران آمد

مراسم بزرگداشت سه هنرمند فقید حوزه موسیقی ایران، گورگن موسسیان رهبر گروه کر، ساکو غوکاسیان خواننده اپرا و حمید پناهی خواننده و مدرس موسیقی برگزار شد.

به گزارش هنرآنلاین، این مراسم  به همت کانون خوانندگان کلاسیک خانه موسیقی ایران، با حضور دکتر محمد سریر، احمد مسجدجامعی، مسعود کیمیایی، لوریس چکناواریان، حمیدرضا نوربخش، رشید وطن دوست، نسرین ناصحی، شهلا میلانی، امیر بکان، امیراشرف آریان پور، رازمیک اوحانیان، وارطان ساهاکیان و استقبال چشم گیر هنرمندان و علاقه مندان به هنر، در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

در این مراسم همچنین دکتر محمد سریر، نسرین ناصحی، شهلا میلانی، وارطان ساهاکیان، لوریس چکناواریان و رازمیک اوحانیان به سخنرانی پرداختند.

در ابتدای این مراسم فیلمی درباره این هنرمندان فقید به همراه اجراهایی از آنها پخش شد و سپس نسرین ناصحی رئیس هیئت مدیره کانون خوانندگان کلاسیک پشت تریبون قرار گرفت و ضمن خوشامدگویی به حضار متنی را قرائت کرد. ناصحی در بخشی از سخنانش گفت: امروز گرد هم آمدیم که از هنرمندانی یاد کنیم که سالیان سال بر پهنه هنر این سرزمین فعالیت کردند و همچنان که دوستداران هنر را بهرمند ساختند، با آموزه ها و تعلیم شان هنرجویان بسیاری را پرورش داده اند و موجب شدند جریان موسیقی در رگ های این مرز و بوم جاری باشد.

وی در بخشی دیگر از سخنانش گفت: ما همه مدیون حضور و آنها هستیم زیرا با حضور ارزشمندشان فرهنگ ایران را از تاثیر هنرشان غنی تر کرده اند. در زندگی نام نیک این هنرمندان است که می ماند و خلق آثاری ماندگار نقشی از وجود این عزیزان است.

ناصحی در پایان سخنانش با تشکر از حضور هنرمندان و علاقمندان در این مراسم گفت: امیدوارم در آینده شاهد برگزاری بزرگداشت برای هنرمندانی باشیم که هنوز در بین ما هستند.

پس از این سخنان دکتر محمد سریر (رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی) پشت تریبون قرار گرفت و گفت: موسیقی مظلوم ترین بخش هنر در مملکت است و ما در این هنر افراد بسیار بی سر و صدا داریم که آهسته زندگی می کنند و ما آنها را نمی بینیم و به همین خاطر پس از فوت شان می فهمیم که چه کرده اند و چه تاثیری داشته اند.

وی افزود: آقای موسسیان را من از سال های دور می شناختم و به دفعات ایشان را دیده بودم. ایشان شور زیادی در کار داشت و آن را صرف ارکستر می کرد ولی اگر از نردیک ایشان را می دیدید بسیار آرام بود و از خودش اصلا تعریف نمی کرد. بسیاری از این هنرمندان به درصد کوچکی از خق خودشان حتی از تشویق هم نرسیدند. آنها جایشان بسیار خالی است و ما باید کمی حواسمان را جمع تر کنیم.

دکتر محمد سریر در ادامه سخنانش گفت: آواز در سرزمین ما تجربی بود و افرادی که رنگ صدای خوبی داشتند، توانستند در یک موقیعت هایی به صحنه بیایند. آموزش آواز در آموزش ردیف خلاصه می شد و تعریف آواز اینگونه بود. بعد از سالهای 1300 به بعد به موسیقی جدی تر نگاه شد که به آواز اینطور نبود ولی به ساز بیشتر توجه شد.

وی افزود: اپرا و آوازخوانی علمی را باید از دهه 20 به بعد ببینیم. ما اپرا داشتیم و الان اجرا می شود. اما ما به هر حال در بخشی از این قضیه مشکل داریم چون بخشی از خوانندگان خانم هستند که مثل بقیه چیزها خانم ها حضور داشند و نمی شود بخشی از آن را حذف کرد. ما در اینجا دیالوگی داریم که این حضور باید باشد و این مشکل را داریم که امیدواریم حل شود. خانم ها همت شان همیشه از آقایان بیشتر بوده و آنها باید باعث بشوند که این گره هم باز شود تا خانم ها به صحنه بیایند و هنرشان را نشان بدهند و ما نگاه هنرمندانه هم به آن داشته باشیم.

دکتر سریر در ادامه گفت: امروزه تعلیم آواز به معنای علمی اش در موسیقی ردیف دستگاهی هم وارد شده که این خیلی مهم است. این موضوع تعریف شده که خواننده برای حنجره اش هم باید تعلیمی دهد، اگر به این حوزه وارد شویم موسیقی مان یک راه تازه ای را باز می کند، بخصوص اینکه آواز بال پرواز موسیقی ایرانی است. موسیقی آوازی در ایران بخش و بدنه اصلی موسیقی ما است.

وی افزود: افراد و اساتیدی که در کانون خوانندگان کلاسیک حضور دارند به این مساله توجه دارند که وجه علمی را به کانون خوانندگان ایرانی ببرند که در حقیقت آواز را با شیوه های علمی تری کار کنند. امروز بسیار مشکل است ببینیم چنین انسان هایی را از دست داده ایم. تمام دوستانی که از این نسل بودند، نگاه شان به هنر بود. جوانان به دلیل شرایط اجتماعی نگاه شان به چیزی غیر از هنر است و حاصل آن یعنی مادیان را نگاه می کنند.

رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی در بخشی از سخنانش درباره هموطنان ارامنه گفت: موسیقی علمی به طور قطع و یقین توسط ارامنه به ایران آمد و دلیل اش این بود که موسیقی جزو زندگی روزمره و آئین های نیایش شان است. پایه های اصلی این موسیقی از هموطنانی بودند که به موسیقی این سرزمین خدمت کردند.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان ایران، در پایان گفت: امیدوارم این بزرگداشت ها در زمان حیات افراد اتفاق بیافتد تا زودتر به داد هم برسیم و دوست بداریم و عشق بورزیم.

پس از این سخنان، رشید وطن دوست به همراهی پیانو امیر بیات دو قطعه را اجرا کرد که با استقبال فراوان مواجه شد. در ادامه برنامه شهلا میلانی (عضو هیئت مدیره کانون خوانندگان کلاسیک) پشت تریبون قرار گرفت و متنی را قرائت کرد.

وی در سخنانش گفت: زمانی که هنرمندی را از دست می دهیم، درباره او در همان چند روز اول مرگش چگونه داوری می کنیم. هنرمندی پیشتاز از میان عرصه هنر رخت بربسته است. در زمان پس از مرگ هنرمند هیچ کاری نمی توان کرد زیرا همه حرفهای مان را در زمان حیاتش زده ایم.

وی افزود: سال ها پس از مرگ هنرمند است که درباره او هیئتی فنی به دور از احساسات سخن خواهند گفت. همانگونه که زندگی آدمیان با دیگری فرق می کند، مرگ شان نیز مفهومی جداگانه دارد. مرگ هنرمند با دیگران قابل مقایسه نیست زیرا اکثر هنرمندان در طول تاریخ نقشی بر دوش دارند ولی موسیقی دانان به تنهایی زبان گویای دنیای صامت در طول قرن ها بودند.

میلانی در پایان سخنانش گفت: موسیقی تلاشی است برای باقی ماندن یا باقی گذاشتن و نفی معنی مرگ. در دنیای هنر نه کسی می میرد و نه کسی می ماند. هنرمند با مرگ متولد می شود.

در ادامه مراسم هاله وزیری که اجرای برنامه را بر عهده داشت به قرائت زندگی نامه حمید پناهی پرداخت. سپس وارطان ساهاکیان، آهنگساز پشت تریبون قرار گرفت و ضمن تشکر از خانه موسیقی برای برگزاری این مراسم گفت: من با گورگن موسسیان و ساکو غوکاسیان دوست بودم و آشنایی ما به سالهای دور در کلیسای نادری بر می گشت که ایشان باس را اجرا می کردند.

وی افزود: من وقتی زنده یاد غوکاسیان را می دیدم همیشه حس می کردم تشنه خواندن بود. همچنین زنده یاد موسسیان هم همچنان به گروه کر اش عشق می ورزید و از اینکه خواننده های گروهش از آنها جدا می شد خیلی ناراحت بود. او اعضای گروه کر اش را مثل بچه هایش می دانست.

در ادامه این برنامه قطعاتی توسط زوریک فرهادیان به همراه پیانو نسترن صدر شیرازی اجرا شد. در ادامه برنامه لوریس چکناوریان آهنگساز و رهبر ارکستر پشت تریبون قرار گرفت و با اشاره به حضور احمد مسجد جامعی، عضو شورای اسلامی شهر تهران در این مراسم گفت: در دوران وزارت ارشاد آقای مسجد جامعی من اپرای «رستم و سهراب» را اجرا کردم و در دوران ایشان هم ارکستر ملی بود و هم ارکستر سمفونیک وجود داشت و زنده یاد سوسسیان هم در دوران ایشان فعالیت می کرد و بعدا به خارج از کشور رفت. آن وقت ها فعالیت های بسیاری داشتیم و باید از حضور ایشان تشکر کنم.

چکناوریان در ادامه گفت: در ارمنی یک مثلی هست که می گویند پس از مرگ تو را دوست دارم. من با آقای موسسیان خسوف به آهنگسازی آقای شریفیان را رهبری کردم و با ایشان همکاری کردم. در آنجا گروه کر بسیار بزرگی بود و ایشان در آنجا کار بسیار بزرگی انجام دادند. من حدود 42 سال پیش رئیس ارکستر اپرا بودم و در آن موقع اپرا های زیادی را رهبری می کردم. در آن موقع اپرای پردیس و پریسا را نوشتم و آقای غوکاسیان رل دیو را بازی می کرد. اینقدر صدای فوق العاده ای داشتند که مردم در سالن می ترسیدند. این اپرا را بسیار معروف شد و بلیت هایش زود فروش می رفت.

وی افزود: من در اینجا افسوس می خورم که آقای حمید پناهی را که آهنگساز و پیانیست و خواننده بزرگی بودند را هیچوقت ندیدم. هنرمندانی هستند که ما بعد از مرگ می شناسیم و من امیدوارم در زندگی پس از مرگ ایشان را ببینم.

در ادامه قسمتی از اپرای پردیس و پریسا با صدای زنده یاد غوکاسیان پخش شد. پس از این سخنان رازمیک اوحانیان رهبر گروه کر پشت تریبون قرار گرفت و درباره شخصیت زنده یاد موسسیان اندکی سخن گفت و سپس بیوگرافی وی را قرائت کرد. در این برنامه چند قطعه موسیقی با صدای رشید وطن دوست، زوریک فرهادیان و آرمین بابایان و با پیانو امیر بیات و نسترن صدر شیرازی پایان یافت.