روح الله مفیدی مثل بیشتر هم سن و سال هایش از
برخی بی مهری ها گله مند است.
نقاش، بازیگر، مجسمه ساز و چهره پرداز یزدی که
بازی در تاتر را از سال 1327 و سینما را از سال 1330 آغاز کرد، آخرین حضورش در سینما
بازی در فیلم «یه حبه قند» به کارگردانی رضا میرکریمی است و آخرین حضورش در تلویزیون
بازی در سریال «هفت سین» به کارگردانی ید الله صمدی است. او نیز درست مثل برخی بازیگران
هم سن و سالش که توسط اهالی سینما و تلویزیون فراموش شده اند، دلگیر است. او در این
زمینه به بانی فیلم گفت: من امسال بیکار بودم و در هیچ فیلم و سریالی بازی نکردم. آنقدر
در تلویزیون کم کار بودم که آخرین کاری را که بازی کردم، به یاد ندارم. من هم که از
آن دست بازیگرانی نیستم که خودم دنبال کار بروم و با تهیه کننده ها و کارگردانان تماس
بگیرم. من همیشه منتظر می مانم تا به من پیشنهاد
شود و با من تماس بگیرند. البته فقط من نیستم که شرایطم اینگونه است. حتی یک نسل بعد
از من هم تقریبا بیکار و یا کم کار هستند. بحث فیلمنامه خوب و بد هم نیست. کاری پیشنهاد
نشده است.
مفیدی در سریال هایی چون «فروشگاه»، «مرد قانون»،
«برگ ریزان» و «مهمان» و در فیلم هایی چون «شب روباه»، «جیب برها به بهشت نمی روند»،
«پاییزان»، «تنوره دیو» حضور داشته است.
۳ نظر:
ماه گذشته، یکی از سریالهای ارزشمند بانو مرضیه برومند، یعنی "هتل - ۱۳۷۷" را، برای چندمین بار نگاه کردم. آثار تلویزیونی بانو برومند، برای ما کودکان و نوجوانان دهه ی شصت، مفهومی ناب، از واژه ی نوستالژی هستند. / در این سریال (هتل - ۱۳۷۷)، جناب آقای روح اله مفیدی، نقش پدر وحید (با بازی شیرین "امیرحسین صدیق") را دارند. ... صد البته که هنر کارگردان کاردان و ماهر (مرضیه برومند)، در سراسر سریالهای دهههای ۶۰ و ۷۰ ایشان، روشن و نمایان است، اما!!!، بازیگر نیز، باید "بازیگر" باشد، تا اجرایش به دل نشیند!. ... روح اله مفیدی، زنده یاد سروش خلیلی، و تمام دیگر بازیگرانی که در آثار بانو برومند ایفای نقش کرده اند، هنرمند واقعی هستند. / سوای از نکاتی که گفته شد، "روح اله مفیدی"، کارنامهِ ی درخشانی در سینما ی دهه های ۵۰ و ۶۰ خورشیدی نیز دارند. بازیهای حرفه ای ایشان در "حکیم باشی-۱۳۵۱"، "محلل - ۱۳۵۲ ~ (استاد نصرت کریمی، روشنفکرترین کارگردان ایران بودند، روشنگریهای ایشان در زمینه ی آشنایی با خرافات آئینی، قابل ستایش است)"، "تنگسیر - ۱۳۵۲"، و ...، همگی نشان از استعداد ذاتی و هنرمندانه ی ایشان داشته است. با آرزوی سلامتی و توفیقات روز افزون. /// در ضمن، جناب آقای روح اله مفیدی!، روزگار حال حاضر برای هنر (چه در ایران و چه در سایر کشورها)، بقول فروغ فرخزاد، پر شده از: عروس دوماد بازی و لوس بازی!. ... / ............ انگار که هنر مرده، اما هنوز جواز دفنش صادر نشده.
بله؟؟بعله. آقا بهروز درود بر شما من هیچ سریالی را نگاه نمیکنم البته خانم برومند را خوب میشناسم غیر از روزی روزگاری وپدر سالار بقیه برایم تهی بوده اند راستش در جوانی وزمان دبیرستان وقتی همکلاس ها میخواستند بدانند در فلان برنامه رادیویی یا سریال یا فیلم کی بود که در گوش کی زد یا کدام فیلم وسریال را کی در ست کرده بچه کجاست یا آهنگ فلان ترانه وشعرش از کی است من بانک اطلاعات بودم حالا بازیگرانی وخواننده هایی که میشناسم از تعداد انگشتان دست بیش نیستند دلیلش را شما نوشته اید درست مانند موسیقی پاپ ما چنگی بدل نمیزنند حتی اگر اساتید نظیر نصیریان مشایخی مفیدی ودیگران بازی کرده باشند زیرا داستان خوب نیست محلل نیست حسن سیاه نیست که جامعه را بشکافد ومشکلات آشکار وپنهانش را بگوید با شما موافقم
dara golzar گرامی با درود خدمت شما. از توجه و لطفتان سپاسگزارم. همیشه از متنها و دیدگاههایی که در سایت وزین قدیمیها نگارش میفرمایید، پیداست که از دوستداران و صاحبنظران حرفهای در زمینه ی هنر هستید. ... واژه ی "تهی" که بکار بردید، بسیار بجا بود. / بهتر در جریان هستید، که موسیقی پاپ ایران، در دهه ی ۵۰ خورشیدی، به سطح خوبی (ممتازی) رسیده بود، که اما شوربختانه پس از ۵۷، تا بیش از یک دهه، بفراموشی کامل سپرده شد و از آن پس تا کنون هم، دیگر راه خود را گم کرده است، تا جایی که امروزه، در ایران، به ملودیهای ترکی و عربی، که معرهای فارسی بر روی آنها میگذارند، و حالتهای غم و اندوه و یا شادیهای غیر منطقی دارند! می گویند "پاپ"!. البته ناگفته نماند که دهه ی شصت خورشیدی یا ۸۰ میلادی در امریکا، خوانندگانی چون: "زنده یادان هایده و فرزین"، معین، ابراهیم حامدی، مرتضی برجسته و شاید چند نفر انگشت شمار دیگر، موسیقی پاپ را خیلی خوب ادامه دادند، اما با شروع دهه ی ۹۰ میلادی، کار کمی افت کرد و اکنون دیگر یک دهه هست همانی شده که در ایران درباره اش گفتیم. / من با هیچکدام از آهنگهای یک دهه گذشته ی خواننده ی برتر و صاحب صدای ایران "معین"، دیگر ارتباط برقرار نمیکنم. بویژه تک آهنگهای چند سال اخیر ایشان، اصلا در شان و منزلت صدای زیبایشان نیستند. / گوش سپردن به آثاری که ستار، هایده، رامش و ...، در دهه ی ۵۰ خورشیدی خواندند و جاودانه ساختند، با آن ملودیها و تنظیمهای منسجم و جادویی که داشتند، حال بسان خواندن افسانههای باور نکردنی از عهد باستان است!. ... موسیقی ایران باید بر خود ببالد و افتخار نماید، که آهنگساز مثبت اندیش و فرهیختهای چون استاد انوشیروان روحانی، در سرزمین ایران بدنیا آمدند و نام ایرانی را دارند. مجموعه ی آثار استاد روحانی، شناسنامه و کارت ویزیت افتخار آمیزی برای تاریخ موسیقی ایران میباشند. ... با آرزوی سلامتی و موفقیت برای همگی.
ارسال یک نظر