دهم اردیبهشت
ماه سال روز تولد رهی معیری، شاعر و ترانه سرای معاصر، است. محمدحسن معیری از خاندانی
اهل ادب و هنر، دهم اردبیهشت ماه ۱۲۸۸ خورشیدی در گلشن تهران، به دنیا آمد. پدرش، مؤید
خلوت، پیش از تولد او درگذشته بود.
به گزارش
ایسنا محمدحسن پس از به پایان رساندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد شغل های دولتی
در وزارت پیشه و هنر و سپس کتابخانه ی سلطنتی شد. او از اوان کودکی به شعر، موسیقی
و نقاشی دلبستگی فراوانی داشت و بعدها نیز در این هر سه هنر به طبع آزمایی پرداخت.
معیری از آغاز جوانی به سرودن شعر پرداخت و گفته می شود اولین رباعی خود را در سن
17 سالگی سروده است.
او که با تخلص
«رهی» شعر می سرود و آثارش در روزنامه ها و مجلات ادبی نشر می یافت، بعدها به عنوان
یکی از شاعران غزل سرای بسیار نامی معاصر شناخته شد. رهی شعرهای فکاهی و انتقادی خود
را نیز با نام های مستعار «زاغچه»، «شاه پریون»، «گوشه گیر» و «حق گو» منتشر می کرد.
رهی معیری علاوه
بر شاعری، در ساختن تصنیف نیز مهارت کامل داشت. «خزان عشق» (شد خزان گلشن آشنایی)،
«نوای نی»، «به کنارم بنشین»، «کاروان» و «شب جدایی» از ترانه های مشهور او هستند.
این شاعر در سال های پایان عمر در برنامه ی «گل های رنگارنگ» رادیو، در انتخاب شعر
با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی، آن برنامه را سرپرستی
می کرد.
آثار رهی معیری
در مجموعه های «سایه ی عمر»، «آزاده» و «گل های جاویدان» گردآوری شده اند؛ «سایه ی
عمر» مجموعه ی غزل ها، «آزاده» مجموعه ی ترانه ها و «گل های جاویدان» مجموعه ی مقاله
های ادبی این غزل سرا هستند. مجموعه ی آثار او شامل غزلیات، غزلیات ناتمام، قصاید،
مثنوی ها، رباعیات، قطعات، تک بیتی ها، اشعار روز، ترانه ها و بخش هایی با عنوان های
«در ستایش رهی» و «به یاد رهی» در 544 صفحه گردآوری و سال گذشته از سوی انتشارات نگاه
منتشر شده است.
در شعرهای رهی،
تأثیر شاعرانی چون حافظ، مولوی، صائب و گاه مسعود سعد سلمان و نظامی به چشم می خورد،
اما بیش ترین تأثیرپذیری او از زبان سعدی است. این شاعر سفرهای متعددی به ترکیه، اتحاد
جماهیر شوروی سابق، افغانستان، ایتالیا، فرانسه و انگلستان داشت. او در آخرین سفر خارجی
خود نیز در سال ۱۳۴۶ برای عمل جراحی به انگلستان رفت. رهی معیری هرگز ازدواج نکرد.
او سرانجام در بیست وچهارم آبان ماه در سال ۱۳۴۷ خورشیدی و سن 59 سالگی بر اثر بیماری
سرطان در تهران درگذشت. پیکر این شاعر نیز در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده و بلبل
طبعش برای همیشه خاموش شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر