آقای علیزاده «شوالیه تار ایران» نشوید!

علی رهبری آهنگساز و رهبر ارکستر، از حسین علیزاده خواست تا درباره دریافت نشان شوالیه تأمل بیشتری کند.

رهبری موسیقی دان ایرانی مقیم اتریش در واکنش به انتشار خبر دادن نشان شوالیه به حسین علیزاده نوازنده و آهنگساز از سوی دولت فرانسه در تاریخ 6 آذرماه امسال، یادداشتی را منتشر کرد.

به گزارش ایسنا، این هنرمند ساکن وین در این یادداشت آورده است: چندی پیش از طریق جراید مطلع شدم که به زودی لقب شوالیه به آقای علیزاده اهدا خواهد شد. همچنان اینجانب هم از حواشی اهدا این لقب بی نصیب نمانده٬ کما این که در طی مصاحبه ای رسمی از اینجانب درخواست شد که در این مورد ابراز نظر کرده و احساسم را برای انتشار، به اشتراک عموم بگذارم.

گذشته از وجه و سطح بالای هنر فاخر جناب آقای علیزاده٬ صرفا براساس علاقه شخصی به شخصیت ایشان و شناخت کامل از دوران و ایام جوانی شان و همچنین حسن نیکی از ایشان به روایت خواهرم که در هنرستان موسیقی مدتی با آقای علیزاده همکلاس بوده اند٬ ضمن شادمانی و احساس خرسندی٬ مایل به یادآوری هستم که ارزشی را که مردم ایران برای جناب علیزاده عزیز قائل هستند با هیچ نشان خارجی و داخلی قابل مقایسه نخواهد بود؛ اما همچنان شاید خالی از لطف نباشد که مرتبط با این اپیدمی شوالیه که تازه از فرانسه وارد ایران شده، خاطره ای را از یک هنرمند بزرگ جهانی یاد کنم.

حدود ۳۰ سال پیش در فستیوال بهار پراگ بعد از کنسرت مشترک اینجانب با آقای «هنری شرینگ» معروف ترین ویلونیست دنیا٬ هر دو به سفارت مکزیک در پراگ دعوت شده بودیم. در هنگام صرف شام آقای شرینگ از یک خدمت گذاری که ایشان را «پرفسور استاد» نام نبرده بودند، کلی عصبانی شدند. اینجانب که رابطه دوستی نزدیک و مدیدی با آقای شرینگ داشتم٬ با احترام فراوان در حضور حضار گفتم که در اتریش و ایتالیا به هر معلمی «پروفسور» می گویند و به هر کسی که بالای ۵۰ سال داشته باشد، لقب «استاد» می دهند، ولی هنری شرینگ یک لقبی است که از تمام این لقب ها بالاتر است.

حسین علیزاده

شما واقعا نیازی به تیتر استاد و پرفسور ندارید. مدیر هنری برنامه های ما که مشترک بود، مدت ها به تغییر بزرگی در رفتار این هنرمند بزرگ در این مورد اشاره می کرد. به همین دلیل می خواهم طی نامه ای به دوست عزیز و هنرمندم جناب آقای علیزاده توصیه کنم، از آنجایی که مقام هنری ایشان به درجه ای کاملا استثنایی رسیده٬ ایشان واقعا با هیچ شخصیتی در تاریخ موسیقی ایران قابل مقایسه نیت و از آنجایی که سفارت فرانسه این نشان را به سرعت کم نظیری بین ایرانیان پخش می کند و احتمال این می رود که این نشان از بزرگی اسم حسین علیزاده به مرور زمان به مراتب کوچک تر جلوه کند٬ ایشان می توانند مانند ده ها شخصیت بزرگ فرانسوی از جمله بزرگ ترین آهنگساز فرانسوی قرن بیستم «موریس راول» یا دو نویسنده و فیلسوف بزرگ فرانسوی٬ «ژان پل سارتر» و «آلبرت کاموس» (برنده جایزه نوبل) یا هنرپیشه معروف خانم «کترین دونو» از دریافت این نشان صرف نظر کنند.

به عقیده من، این نشان ها واقعا مهم هستند و از بابت اهدای آن ها به ایرانی ها٬ خداوند منان را سپاسگزاریم و خیلی ها هم منتظرش هستند، اما افرادی کاملا استثنایی هستند که تجلی نام شان چنان جلوه و شکوهی دارد که لقب استاد که در ایران و ایتالیا فراوان است و همچنین لقب شوالیه که فوتبالیست «زین الدین زیدان» یا هنرپیشه خانم «مرلین دیتریش» یا خانم «سلین دیون» یا خواننده «خولیو ایگله سیاس» و آقای «تئودوراکیس» و صدها نفر دیگر نیز که به آن ها هدیه شده، نمی تواند به درخشش نام شان کمکی بکند.

برای اینجانب کاملا غیرمنطقی و باور نکردنی  است که خواننده ای را در ایران «شوالیه آواز ایران» نام می برند، کما این که خود این تیتر در تناقض و کاملا ناخوانا با اصالت موسیقی ایرانی است. در هر صورت نمی توانم، مجسم کنم که حسین علیزاده که میلیون ها ایرانی خالص با جان و دل و درک هنرش بنامش احترام می گذارند، با دریافت این نشان که از طرف افرادی تقدیم می شود که قطعا هنر ایشان را نمی شناسند٬ با نام «شوالیه تار ایران» یاد کنند.

این یک توصیه و فقط برای احترام شخص اینجانب به بزرگی نام جناب آقای حسین علیزاده است و اگر ایشان این لقب را هم دریافت کنند، خدمت شان صمیمانه تبریک می گویم.

در خاتمه باید اشاره کنم که سئوال بزرگی که در محافل هنری و اجتماعی اروپا اغلب پیش می آید، این است که چرا ده ها موسیقیدان معروف جهانی فرانسوی و نوازنده های چیره دست بی نظیر بعضی از کشورها مانند چین، هندوستان و روسیه این نشان را دریافت نکرده اند.