«رضا بیک ایمانوردی» می
گفت: من در حدود ۱۰۰ تا ۱۲۰ هزار تومان دستمزد می گرفتم، شاید بتوانم بگویم، هیچ
بازیگری در سینما اندازه من پول در نمی آورد.
اما من چون عاشق سینما
بودم پولی که از سینما در می آوردم را به خود سینما برمی گرداندم و در خود سینما
خرج کردم. مثلا آمدم یک استودیو فیلمسازی راه اندازی کردم، اگر با این سرمایه می رفتم
کار دیگری می کردم مثلا می رفتم زمین می خریدم قطعا موفق تر بودم و پولم چندین
برابر می شد و به من برمی گشت، اما این کار را نکردم، من آنچه که از سینما درآوردم
را در استودیو «آربی» خرج کردم.
رضا بیک ایمانوردی به همراه خانواده
برای دیگران در همان
تیپی که دوست داشتند بازی می کردم اما برای خودم فیلم های متفاوت بازی می کردم. یک
بار چهار تا فیلم گرفتم و آنها را به زبان اردو دوبله کردم تا ببرم در هندوستان و
پاکستان نمایش بدهم که نشد و اجازه هایش داده نشد یا این که چند فیلم تولید کردم
که هیچکدام نفروختند «چون می خواستم از کلیشه ها خارج شوم»، وقتی برای دیگران فیلم
بازی می کردم فیلم ها فروش زیادی داشتند اما وقتی برای استودیوی خودم فیلم می ساختم،
فیلم هایم نمی فروختند. دلیلش این بود که
برای دیگران در همان تیپی که مردم دوست داشتند بازی می کردم اما برای خودم سعی می کردم
فیلم های متفاوت بازی کنم.
من هر چه در سینما در
آورده ام را خود سینما گذاشتم، چیزی من بیرون نیاوردم در تمام زندگی ام فقط یک خانه
داشتم که روی آن هم بدهکار بودم بعد هم آن را فروختم و بین بچـه ها، مادر و خودم
تقسیم کردم و دیگر چیزی برایم نماند.
از پولی که در سینما
درآوردم تنها چیزی که برداشت کردم خـورد و خـوراک و لباس هایم بود.
منبع: مصاحبه با بیک ایمانوردی
در یک سال قبل از مرگ
ماهنامه هفت نگاه،
مهرماه ۹۲
۱ نظر:
rohesh shad.
ارسال یک نظر