مهدی فخیم زاده: فقط حاضر بودم برای افخمی «پرویز» را بازی کنم / دل خوشی از جشنواره فجر ندارم

قدیمی ها - پریسا ساسانی: مهدی فخیم زاده بازیگر نقش پرویز در فیلم سینمایی «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» درباره دلایل پذیرفتن این نقش، جایگاه حرفه ای بهروز افخمی کارگردان اثر، سابقه جشنواره فیلم فجر از گذشته تا امروز صحبت کرد.

مهدی فخیم زاده کارگردان و بازیگر سینما که در سی و دومین جشنواره فیلم فجر با فیلم «آذر،شهدخت، پرویز و دیگران» به کارگردانی بهروز افخمی حضور دارد؛ فیلمی که بر اساس رمانی نوشته مرجان شیرمحمدی همسر افخمی ساخته شده است.

به بهانه حضور این فیلم در بخش سودای سیمرغ سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر با فخیم زاده به بحث و تبادل نظر پرداخته ایم. گفتگویی که پیش از تماشای فیلم در فجر شکل گرفته و او از دلایل همکاری با افخمی و چگونگی شخصیت پردازی کاراکتر «پرویز» سخن گفت.

فخیم زاده علاوه بر صحبت درباره افخمی و نقشی که در این فیلم بازی کرده است به سیاست های جشنواره فیلم فجر در طی سی و دوسال گذشته اشاره کرد. او در بخشی از صحبت های خود به صراحت گفت که پایه جشنواره فیلم فجر از ابتدا بر مصلحت اندیشی گذاشته شده و سینماگر در این مصلحت اندیشی مانند سبزی خوردن سفره ای است که برای دیگران پهن شده است.

این بازیگر سینما که در جشنواره سی و یکم فیلم فجر از جمله داوران هم بود به برخی از سئوالات خبرنگار مهر مبنی بر اینکه این مصلحت اندیشی در نوع داوری های جشنواره پیشین چگونه تعریف می شود نیز پاسخ داد.

شخصیت «پرویز» در فیلم «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» تا چه اندازه ظرفیت جلب نظر مخاطبان در جشنواره را دارد؟

من در فیلم افخمی تنها یک بازیگر بودم و هنوز نسخه کامل شده فیلم را ندیده ام و نمی دانم بعد از مرحله پس تولید چطور شده است. من هم مانند سایر تماشاگران منتظرم تا فیلم را در جشنواره ببینم.

شما از جمله بازیگرانی هستید که ترجیح می دهید جز در فیلم ها و سریال هایی که خودتان کارگردانی می کنید، بازی نکنید. چطور شد که در فیلم بهروز افخمی بازی کردید؟

بهروز افخمی را از زمانی که داستان میرزا کوچک خان را ساخت به طور جدی دنبال می کردم و به نوع نگاه این فیلمساز بسیار علاقمندم. به اعتقاد من بهروز افخمی ذاتی حرفه ای در کارگردانی سینما دارد.

بعد از آن در طول زمان و برخوردهایی که با این کارگردان داشتم متوجه شدم که فیلمسازی اهل مطالعه و با سوادی است. در ادامه روند کار حرفه ای افخمی در سینما از برخی از آثار او چون «شوکران» و «عروس» را بسیار دوست داشتم.

در جشنواره سال گذشته هم که داور بودیم در نوع بررسی ساختار فیلم ها نظرات نزدیک به همی داشتیم و اصولا افخمی اطلاعات خوبی در مسائل فنی فیلمسازی دارد و در جشنواره سی و یکم هم بهترین نظرات فنی را ارائه می کرد.

پیشنهاد بازی در فیلم سینمایی «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» از چه زمانی به شما داده شد؟

افخمی در زمان جشنواره که با هم داور بودیم صحبت کوتاهی درباره فیلم کرد و قرار شد بعد از جشنواره فیلمنامه را بخوانم. پس از جشنواره طبق وعده، درباره بازی در این فیلم جدی تر صحبت کردیم و فیلمنامه را خواندم.

فیلمنامه این فیلم سینمایی اقتباسی از یکی از رمان های مرجان شیرمحمدی است. آیا قبل از خواندن فیلمنامه رمان را خوانده بودید؟

خیر. رمان را نخوانده بودم و البته هنوز هم مطالعه نکردم اما ویژگی فیلمنامه های اقتباسی را می شناسم. آثاری که از رمان اقتباس می شود خصلت های خاصی دارند و با داستانی که از ابتدا بر اساس تفکر درام نوشته می شوند، متفاوت است و صاحبان فن می توانند تشخیص دهند که فیلمنامه از یک رمان اقتباس شده است.

شخصیت پردازی «پرویز» در این فیلم را چطور ارزیابی می کنید؟

شخصیت «پرویز» خیلی خوب شخصیت پردازی شده بود و جای بازی بسیاری داشت. نکته قابل توجه برای من این بود که تا حالا شخصیتی با این ریتم و تمپو را بازی نکرده بودم و معمولا بازی در نقش آدم های پر تحرک را تجربه کرده بودم و دقیقا از این منظر شخصیت پرویز با سایر نقش هایی که تا کنون بازی کرده بودم، متفاوت بود.

پرویز مردی همسن خودم است و از همان ابتدا که فیلمنامه را خواندم او را بسیار دوست داشتم. زمانی که مطمئن شدم افخمی خودش فیلم را می سازد حضور در این اثر را قبول کردم و شاید هر کارگردان دیگری غیر از افخمی پیشنهاد بازی در این فیلم سینمایی را می داد، قبول نمی کردم.

خلاصه اینکه پس از آن جلساتی با هم گذاشتیم و از نظرات او و نگاهی که به این شخصیت دارد آشنا شدم و توانستم خودم را با خواست افخمی منطبق کنم.

با این اوصاف از ابتدا اصل را بر اعتماد به افخمی گذاشتید، اینطور نیست؟

دقیقا همینگونه است. با اعتماد و اعتقادی که به بهروز افخمی دارم و سوابقی که از او می شناسم این همکاری را پذیرفتم. به نظر من بهروز افخمی علاوه بر سواد و مطالعه ای که دارد در حرفه خود کاربلد و در نوع خود کم نظیر است. همانطور که گفتم فیلم های او را بسیار دوست داشتم و حتی فیلم «سنپطرزبورگ» یک کمدی خاص و قابل دفاع بود.

جدا از ایمان و اعتمادی که به تخصص افخمی داشتید، فضای فعلی سینما را تا چه اندازه برای همکاری با افخمی مساعد می دیدید؟ به هر حال افخمی سینماگری است که در دوره ای با سیاست هم گره خورد.

واقعیت این است که همکاری من با بهروز افخمی به شرایط ربطی نداشت. کمااینکه اگر افخمی در دولت پیشین پیشنهاد بازی را به من می داد قطعا قبول می کردم، اما اصل مطلب این است که شمقدری در مدیریت سینما روش هایی را به کار می برد که روش های درستی نبود و تبعاتی دربرداشت و تبعات یک مدیریت ناسالم در دراز مدت خود را نشان می دهد درست مانند درختی که با آب ناسالم تغذیه شود. یعنی به جای داشتن باغبان و رسیدگی مناسب با آبی ناسالم آبیاری شود. معلوم است که این درخت در طول زمان خشک می شود. با این اوصاف معتقدم نوع مدیریتی که شمقدری بر سینما داشت آسیب و تبعات جبران ناپذیری به پیکره سینما وارد کرد.   

به مدیریت غلط سینما در دولت دهم و تبعات آن در طول زمان اشاره کردید. لطفا به شکل مصداقی توضیح دهید؟

یکی از تبعات سنگین مدیریت غلط جواد شمقدری این بود که سرمایه گذاری در سینما متوقف شد و در حال حاضر هیچ سرمایه گذاری حاضر نیست برای ساخت فیلم هزینه کند. در واقع مدیریت پیشین سینمایی سرمایه گذاران را فراری داد. یکی از معضلات سینمای امروز این است سرمایه لازم برای ساخت فیلم ها وجود ندارد بنابراین مخالفت های من با جواد شمقدری مربوط به کلیت عملکردش در سینما بود.

مهدی فخیم زاده و بهروز افخمی

ضمن اینکه هنوز نمی دانیم مدیریت جدید سینما چه می خواهد بکند و تنها فاکتور مثبت سازمان سینمایی در دولت یازدهم این است از در دوستی، ملاطفت و احترام با هنرمندان وارد شده که این احترام گذاشتن فی نفسه خوب است و آنچه این روزها حال سینما را بهتر کرده همین احترام است ولی واقعیت این است که تا امروز کار اجرایی و عملیاتی خاصی از سازمان سینمایی ندیده ایم.

رئیس سازمان سینمایی در بدو ورود مشکل خانه سینما را از جهت صنفی حل کرد. این نمونه ای از کار عملیاتی نیست؟

صنعت سینما در هر سرزمینی زمانی زنده است که فیلم ساخته شود اما سینمای ایران در حال حاضر پول برای ساخت فیلم ندارد. به همین دلیل سازمان سینمایی باید شرایط اعطای وام به سینماگران را فراهم کند. البته نا گفته نماند که بساط بی احترامی و صنف بازی هایی که در دوران مدیریت پیشین وجود داشت برچیده شد و همانطور که گفتم با احترام از سینمای ایران و سینماگران یاد می کنند و خوشبختانه این احترام از رئیس جمهور تا وزیر ارشاد و مدیران سینمایی قابل درک و دریافت است. در واقع احترامی که از سینما گرفته شده بود بار دیگر توسط مسئولان جدید سینمایی به سینماگران برگشت.

در صحبت های خود اشاره کردید که تبعات مدیریت نادرست با گذشت زمان خود را نشان می دهد. فکر می کنید حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی تا چه اندازه می تواند بحران های موجود در سینما را مدیریت کند؟

در دوران مدیریت سینما در دولت دهم رانت و رانت خواری زیاد بود و دسته های مختلف به انحای متفاوت از این شرایط به نفع خود استفاده می کردند. خطر وجود دسته بندی های مختلف همچنان باقی است و شواهد حاکی از آن است که برخی خود را به قدرت های سینمایی در وزارت ارشاد نزدیک کرده اند. از همین رو 60 سینماگر طی نامه ای که به حجت الله ایوبی فرستاده اند که خود من نیز از جمله امضاکنندگان بودم، خطر وجود جریان های تندرو سینما را هشدار داده ایم و امیدوارم رئیس سازمان سینمایی متوجه باشد که گروه هایی هستند که منتظرند جذب کانون های قدرت شوند.

جشنواره فیلم فجر در طول سال های حیاتش امروزه به یک رویداد مهم سینمایی تبدیل شده که علاوه بر جذابیت های ماهوی از حاشیه های بسیاری نیز برخوردار است. یکی از این حاشیه ها که در فیلمسازان نگرانی ایجاد می کند، توصیه هایی است که به داوران برای اهدای جایزه به برخی فیلم ها و افراد خاص می شود. به عنوان سینماگری که تجربه داوری در فجر را داشته اید تا چه اندازه این توصیه ها و فشارها  بر داوری ها را تایید یا رد می کنید؟

واقعیت این است که من به شخصه در طول تمام این سالها دل خوشی از جشنواره فیلم فجر نداشتم. در برخی از دوره ها با دو فیلم در جشنواره حضور داشتم اما هیچگاه نظر داوران را جلب نکردم و یا عمدی در کار بوده که دیده نشوم یا واقعا نظر داوران بوده است. بنابراین به نظر من جشنوار ه های فیلم فجر با یک هم اندیشی همراه نبوده است.

من معتقدم جشنواره  فیلم فجر سفره ای است که برای دیگران پهن شده و ما سینماگران سبزی خوردن این سفره هستیم و غذای اصلی متعلق به کسان دیگر است. با این اوصاف از ابتدا انتظاری برای دیده شدن خودم و کارهایم در فجر نداشته ام. فکر می کنم جشنواره فیلم فجر بیش از آنکه عرصه ای برای رقابت باشد جشنواره ای مصلحت اندیش است و معمولا جایزه را به یاران و دوستان خود می دهد.

با این تعریف از داوری جشنواره فیلم فجر، به نوعی داوری جشنواره در سال گذشته که خود شما هم از اعضای آن بودید دستخوش همین مصلحت اندیشی ها شده است.

در طول دوره های مختلف جشنواره فیلم فجر برای داوری آثار از من دعوت شده بود اما قبول نکردم تا اینکه محمدرضا عباسیان دبیر جشنواره سی و یکم با من تماس گرفت و برای داوری فیلم ها دعوتم کرد. در درجه نخست جویا شدم که غیر از من چه کسانی در هیات داوری هستند و وقتی نام هایی چون داود میرباقری، بهروز افخمی، مصطفی شایسته، رسول صدر عاملی را شنیدم، فکر کردم این حضور موثر خواهد بود. بعد از آن هم با برخی از دوستان مشورت کردم که بازخورد این مشورت تشویق من برای حضور در هیات داوری بود.

بالاخره توصیه ای برای انتخاب برخی فیلم ها در کار بود یا خیر؟

توضیح می دهم. شب اول که با عباسیان دبیر جشنواره سی و یکم قرار داشتیم من به شوخی گفتم که اگر قرار است توصیه فیلمی را بکند بگوید تا تکلیف خود را بدانیم که او پاسخ منفی داد. پس از قرار اول انصافا ما دیگر عباسیان را ندیدیم تا شب پایانی جشنواره که نتایج را تحویل گرفت. بنابراین از توصیه کردن برای هیچ فیلمی خبری نبود. اما هر یک از ما مواضعی نسبت به برخی از انواع فیلم ها داشتیم؛ مثلا خود من نسبت به فیلم هایی که رگه های از حمایت های دولتی داشتند موضع داشتم و یا برخی دیگر نسبت به حضور فیلم های روشنفکری موضع داشتند. اما همان اول قرار شد همه پیش داوری ها را کنار بگذاریم و فقط فیلم را قضاوت کنیم و همین اتفاق هم افتاد.

برچه اساسی می گویید داوران در جشنواره سی و یکم تنها ساختار آثار را به قضاوت نشستند؟

براساس نتیجه داوری ها. در همان زمان به پگاه آهنگرانی برای بازی در فیلم «دربند» جایزه دادیم و این اهدای جایزه بدون در نظر گرفتن خط قرمزهایی بود که دولت دهم دور افراد می کشید. آنچه برای ما مهم بود ساختار فیلم ها در حوزه های مختلف بود.

اما بیشترین بحث و مخالفت ها برای اهدای جوایز به فیلم «استرداد» بود.

«استرداد» از جهت ساختار، فیلم خوبی است.

نکته دیگر در داوری های پارسال این است که بدون توجه به اینکه چه کسی قبلا جایزه گرفته و چه کسی بی نصیب مانده است، جوایز اهدا شد. به عنوان مثال بدون اینکه بررسی کنیم حمید فرخ نژاد در جشنواره های پیشین جایزه گرفته یا خیر، او را به عنوان بهترین بازیگر انتخاب کردیم و من بعد فهمیدم که فرخ نژاد برای نخستین بار است که از فجر جایزه می گیرد. به همین دلیل در جشنواره پیشین هیچ توصیه ای هم در کار نبود و اصولا قرار نبود که دل کسی را به دست آوریم.

به عنوان سئوال آخر، آیا بین داوران هم بحثی مبنی بر سفارش یا توصیه نبود؟

چرا زیاد بحث می کردیم اما توصیه هیچ فیلمی را به هم نمی کردیم. به طور مشخص جمال شورجه که از داوران جشنواره بود بر محتوای برخی از فیلم ها ایرادهایی وارد می کرد و ما بحث می کردیم که محتوای آثار در این سطح به هیات داوری ربط ندارد بلکه محتوا از فیلتر هیات انتخاب گذشته و کار هیات داوری به عنوان تکنوکرات حاضر در جشنواره بررسی ساختار و تکنیک فیلم است.