واروژان با نام اصلی واروژ هاخباندیان در خانواده
ای ارمنی متولد شد. در هنگام تولد پدرش را از دست داد و در دو سالگی نیز مادرش را از
دنیا رفت و نزد پدر بزرگ و مادربزرگش زندگی را آغاز کرد.
بعد از فوت مادربزرگش در ۷ ساگی به مدرسه (پانسیون)
ایتالیا یی ها رفت. در نوجوانی ساز پیانو را برگزید و در هنرستان عالی موسیقی تهران
زیر نظر اساتیدی چون روبن، گریگوریان و لودویک وازیل تعلیم دید . پس از آن به کنسرواتور
موسیقی راه یافت. چندی بعد از آن به آمریکا سفرکرد و در کالج های موسیقی فرانسه و آمریکا
به تحصیل پرداخت و بعد از چهار سال در سال ۱۳۴۳به ایران بازگشت.
پس از مراجعت به ایران به دليل تعهداتی که به رادیو
تلویزیون داشت، حدود 2 سال به اهواز رفته و در مدرسه ارامنه به تدريس موسیقی پرداخت.
سپس به تهران آمد و پرویز اتابکی مالک استودیو طنین او را به عنوان تنظیم کننده ی ثابت
این استودیو استخدام کرد و با شهیار قنبری کار خود را در زمينه موسیقی پاپ ادامه داد.
او در انجمن فارغ التحصيلان ارامنه، دسته کری تشکيل
و مدت ها رهبری آن را به عهده داشت،نخستين کار او بدرود نام داشت. او کار خود را با انجام تنظیم آهنگهایی برای راديو
آغاز کرد و سپس برای ساخت آهنگ برای یکی از برنامه های تلويزيون «زنگوله ها» ( کشف
صداهای تازه در تلويزیون)، انتخاب شد. اين آغاز کار واروژان در ترانه بود. يکی از اولين
آثار او ترانه «قصه دو ماهی» از ترانه های شهیار قنبری با صدای گوگوش بود که اولين
ترانه موسیقی نوين ايران است. اين همکاری ادامه پيدا کرد و روز به روز بر تعداد ترانه
سرايان و آواز خوانانی که می خواستند با او همکاری کنند بیشتر می شد.
زنده یاد واروژان
فعالیت های درخشان او
با گوگوش و شهیار قنبری معجزه آفرید. همکاری واروژان با گوگوش و شهیار منجر به ساخت
ترانه «حرف» گردید. ترانه ای که عنوان بهترین آهنگساز سال را در سال ۱۳۵۴برای او به
ارمغان آورد. در همان سال نیز جایزه پنجمین جشنواره ی سپاس را برای ساخت موسیقی فیلم
«کندو» (فریدون گله) را از آن خود کرد.
شهیار قنبری ترانه ای می نویسد به نام «دهکده ی
کوچک من». ترانه ای که ضیا آن را اجرا می کند. واروژان و ضیا این ترانه را به جشنواره
ی موسیقی آتن در یونان می برند. در آنجا ابن ترانه برایشان مدال و تقدیر نامه ای به
ارمغان می آورد. اما این ترانه گم می شود و هیچ نسخه ای از آن باقی نمی ماند. همچنین
جایز ه بهترین آهنگ ساز پنجمین دوره ی جشنواره ی سپاس را برای آهنگ سازی فیلم «صبح
روز چهارم» (کامران شیردل) از آن خود کرد. اما در مراسم حضور پیدا نکرد چرا که اهل
خود نمایی نبود و از مصاحبه و عکس انداختن نیز بیزار بود.
موسيقی پاپ با واروژان به سینمای ايران راه يافت.
وی در سال 1349 با موسیقی فيلم «حسن کچل» از ساخته های علی حاتمی پا به دنيای موسيقی
فيلم گذاشت. موسيقی اين فيلم کار مشترکی بود بين واروژان، بابک افشار و پرويز اتابکی.
ملودي های واروژان رنگ و بوی خاصی داشت. آهنگسازی که با تعدادی از آوازخوانان جوان
دوران پيش از انقلاب کارکرد و شايد برای بعضی از آنان بهترين آثار دوران کاريشان را
خلق کرد. او به خوبی جنس، توان ونوع صدای تمام کسانی که با آنان کار می کرد را می شناخت
و بهترين و زيبا ترين و لطيف ترين آهنگ و تنظيمی را که ممکن بود برای آنها در نظر می
گرفت. واروژان که فعالیتش را از سال ۱۳۴۰ آغاز کرده بود تا سال ۱۳۵۸ امضای خود را بر
روی ده ها ترانه و موسیقی فیلم به یادگار گذاشت.
سرانجام واروژان در شهريورماه سال 1356، در حال
ضبط موسیقی فیلم «بر فراز آسمانها»، سکته کرد و روز 25 شهريور ماه 1356 بعد از ده روز
بستری بودن در بيمارستان جم تهران در سن 42 سالگی درگذشت و یک روز بعد در گورستان ارامنه
خاوران توسط دوستان و آشنايان به خاک سپرده شد و موسیقی ايران يکی از ارکان اصلی و
بی تکرار خود را از دست داد.
۲ نظر:
چه سرنوشت غم انگیزی داشته این هنرمند عزیز روحش شاد و یادش همیشه زنده .
روحش شاد و ياد وخاطره اش گرامى باد.
ارسال یک نظر