«پیکان؛ خودروی ملی» این عبارتی آشنا برای ماست؛
عبارتی که یاد و خاطره یک خودروی کوچک، ارزان و نه چندان ایمن را برای ما زنده می کند.
به گزارش هنرآنلاین، بدون شک روزگار جوانی پدران
ما و روزگار کودکی خودمان با پیکان بستگی عمیقی دارد. این علاقه ملی تا آنجا پیش رفته
است که هر از گاهی زمزمه تولید دوباره آن به گوش میرسد.
اما سوال اینجاست که پیکان چرا تا این اندازه برای
ما خاطره انگیز است؟ پـیکان نام گونه‌ای خودروی سواری ایرانی است. بعد از چندین تلاش
ناموفق برای ساخت اتومبیل‌های فیات در اوایل دهه ۱۳۴۰، قرارداد مونتاژ پیکان (آخرین
مدل هیلمن هانتر؛ مدل ۱۹۶۶) در ایران بین شرکت ایران ناسیونال (ایران خودرو کنونی)
و گروه صنعتی روتس (Group Rootes)
دارنده کارخانه تالبوت انگلستان، که در حال ورشکستگی بود، بسته شد و تولید این خودرو
پس از یک دهه تولید در انگلستان، در ایران شروع شد. شرکت ایران خودرو تولید آن را از
سال ۱۳۴۶ خورشیدی آغاز کرد و در حدود ۴۰ سال آن را ادامه داد. از سال ۱۳۴۶ پیکان با
دو مدل دولوکس و کارلوکس به بازار عرضه شد و در سال ها وانت پیکان و تاکسی پیکان هم
به آن اضافه شد و پیکان اتوماتیک نیز در سال ۱۳۴۹ به تولیدات افزوده شد. در سال
۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ شش مدل پیکان تولید می‌شد که عبارت بود از دولوکس، وانت، کار، جوانان،
تاکسی و اتوماتیک.
در سال ۱۳۵۹ تولید پیکان با ظاهری جدید (معروف
به چراغ بنزی) طراحی معروف کرایسلر در ایران آغاز شد. روند مونتاژ خودرو در ایران خودرو
به همین ترتیب تا سال ۱۳۶۴ ادامه یافت و تا این سال کماکان قطعات اصلی از خارج وارد
و شرکت ایران خودرو آن ها را مونتاژ می‌کرد. در سال ۱۳۶۴ خط تولید پیکان در کرایسلر
انگلستان متوقف شد و در شرکت پژو فرانسه ادغام شد و درنتیجه ایران خودرو با کاهش دستگاه
انتقال قدرت اصلی مواجه شد و تولید پیکان از سقف بیش از ۷۰ هزار دستگاه در سال
۱۳۶۳ به سه هزار دستگاه در سال ۱۳۶۸ سقوط کرد. در این سال کارخانه پژو موافقت کرد ایران
خودرو با بکار بردن سیستم تعلیق و موتور پژو ۵۰۴ بر روی بدنه پیکان، به تولید پیکان
ادامه دهد که این روند در حدود شش سال دوام آورد. پس از آن با ساخت قطعات لازم در ایران،
پیکان۱۶۰۰ در شهریور ماه ۱۳۷۱ تولید شد و تولید آن تا ۲۵ اردیبهشت سال ۱۳۸۴، در حدود
۱۳ سال، ادامه داشت. در روز ۲۵ اردیبهشت سال ۱۳۸۴ پس از گذشت ۳۸ سال و تولید دو میلیون
و ۲۹۵ هزار دستگاه، تولید پیکان متوقف شد و آخرین پیکان تولیدی به موزه فرستاد شد.
پس از آن خط تولید این خودرو با سمند (خودرو) و رنو ال ۹۰ (لوگان) جایگزین شد.
پیکان خورویی ملی نبود، خودرویی ملی شد و پس از
بیش از 40 سال حضور در خیابان های شهرهای کوچک و بزرگ ایران هنوز در خاطره مردم به
حیات خود ادامه میدهد. در کنار عموم مردم نوستالژی تهران هنرمندان را به کوششی متفاوت
از خاطره بازی ترغیب کرده است. پیکان تا کنون سوژه عکاسان و نقاشان بسیاری بوده است.
هنرمندان در کنار همه دغدغههای خود به نوستالژی های فراموش شده یا فراموش نشده روزگار
خود نیز علاقه بسیاری دارند.
پیکان تاکنون موضوع کار هنرمندان بسیاری قرار رفته
است، شاید از میان این هنرمندان مهدی سحابی و مجموعه پیکان قراضه های او از همه معروفتر
باشد اما هنرمندان جوان هم از این دایره خارج نیستند و در میان آثار آنان نیز پیکان
هایی قراضه یا کارآمد در فضایی بین خیال و حقیقت دیده می شوند؛ پیکان هایی که هنوز
آمادگی دارند تا از دل نوستالژی ها بیرون آمده و مسافران رویایی خود را به مقصد برسانند.
از میان این هنرمندان نقاشی های متعدد عادل یونسی از پیکان یا عکس هایی مانند نمونه
اثر گوهر دشتی واقعا قابل توجه هستند.
از میان همه این رویدادهای هنری، تازه ترین آنها
نمایش مجموعه جدیدی در گالری آن است. این بار به جای بوم به هر یک از 13 هنرمند حاضر
در این نمایشگاه یک کاپوت پیکان داده شده تا آن را مطابق فضای ذهنی خود نقاشی کنند
یا حتی از آن به عنوان یک اثر حجمی بهره گیرند.
در نمایشگاه تازه گالری آن که «پیکان خودروی ملی»
نام دارد، هنرمندان برجسته عرصه هنرهای تجسمی چون فریدون آو، شاهین آرمین، محمدامین
آقایی، نازگل انصارنیا، محمود بخشی موخر، پرهام تقیاف، سهند حسامیان، محسن جمالی نیک،
درویش فخر، بهنام کامرانی، کوروش گلناری، افشین ناقونی و کاوه نجم آبادی آثاری را
در قالب های نقاشی، حجم و چیدمان با استفاده از کاپوت پیکان ارائه خواهند داد. این
نمایشگاه 5 مهر افتتاح خواهد شد و تا 17 مهرماه در نگارستان آن و بنیان آن هنر ایرانی
ادامه خواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر