زن آرمانی من

زنان موسیقی - پیمان سلطانی: اگر نگاه مان را از زاویه ی تنگ مُد به زن فراتر بریم که دیگر موضوعی دستمالی شده از سوی خاص و عام است.

و مشخصا دیدمان را متمرکز کنیم بر مطالبات انسانی زن و حضور تمام نمای اش در صحنه ی اجتماع و عدالت مدنی و مساله ی زن را به عنوان پدیده ای آکنده از ارگانیسم پر جنب و جوش جامعه، نه فقط به عنوان نرم تنی که زنیت محافل است ببینیم، آن وقت موضوع آزادی انسان و عدالت اجتماعی مطرح می شود و اینجا باید به شخصیت زن در این مقام انسانی صحه گذاشت. چرا که بدون نمایان ساختن اندام اش نمود یافته است. در چنین شرایطی دیگر زن حتی در مقوله ی هنر نیز به عنوان مادینه ای با خواص جسمانی اش دیده نخواهد شد.

سینمای ایران و جهان، بسیاری از قصه ها و داستان های ادبیات ایران و جهان، اپراها، پرفورمانس ها و نقاشی هایی از هنرمندان بزرگ دنیا. گویای این طرح کنسرو وار زن بوده که محملی است برای عرضه و تقاضا.

زن موسیقی ایران نیز از دهه ی 30 به توصیه ی تعدادی از اهالی حوزه ی فرهنگ، همچون مردان در عرصه ی رادیو حضور پیدا می کند و پلی می شود میان محافل عمومی و خصوصی و تریبون دولتی به اصطلاح مردمی که پس از آن نیز این مساله به تلویزیون هم سرایت می کند.

در ترکیب  و همزمانی دیداری و شنیداری در بسیاری مواقع باز همان موضوع حراج و اندام زنانه است و چشمان مخاطب مذکر که در پی شناسایی آن سوی پارچه های زرین و رنگین و ثمره اش نه تنها محصول مغز مردان سبیل در رفته که حاصل عشوه های مبتذل عده ای از زنان وا رفته و چلمن ایرانی است که تصادفا بعضی شان آواز هم می خوانده و گاه قری در کمر هم می انداخته اند.

قمرالملوک وزیری

هستند زنانی چون قمرالملوک، سیمین دانشور و... که ماه تمامی از چهره ی زن با اقتدار ایرانی کشیده اند و زن را از حکایت های بوتیکی جدا کرده اند؛ که البته این هم حکایتی طبقاتی از یک جنس بی هویت ترحم برانگیز است.

مشکل اصلی زن موسیقی گلها، تحمیق ستمگرانه به ذات بی پایان و اوج های بزرگ خودش است. قبل از این که تعینات فمنیستی در قرن بیستم به بریز و بپاش های خود برسد، زنِ آرمانی زشتی ها و پلشتی های تاریخ خود را پاکباز و خردمند، دوش به دوش و در کنار مردان به نسلی دیگر می رساند و از سلاح تابدار اندام اش چون مزه ی محافل خان نشین سود نمی جوید. آری این زن آرمانی ذهن من است که اگر در عرصه ی موسیقی پا به میدان گذارد کمال احترام و افتادگی مرا به پیشگاه خود خواهد داشت.

چنان که قمرالملوک وزیری بی هیچ حاشیه پردازی از بسیاری خوانندگان مرد عصر خود، یک سر و گردن بالاتر و تنومندتر است؛ هم به لحاظ اجرای آواز و فرم های موسیقی و هم شخصیت اجتماعی که نمونه ی کاملی از زن نوین ایرانی است و در عین رنج مدام تاریخی که به دوش دارد، در عمق شاعرانگی گوی سبقت را از بسیاری مردان می رباید و آلوده ی کاباره و محفل هایی از این دست نمی شود. به همین دلیل است که قمر الملوک وزیری نیمی از عرفان جامعه ی ما می شود و خود را سایه ی خاموش رها ساخته و به چاووشی منفرد بدل می شود.