اولین آلبوم هایی که به عنوان «صدای شاعر» شناخته
شد، آثاری است که «احمد شاملو» منتشر کرد و خود اشعارش را گاه با موسیقی و گاه همان جلسات
شعرخوانی اش را عرضه کرد.
در این سال ها هم بسیاری از اشعارش توسط دیگران خوانده و منتشر شده است و در تازه ترین اقدام در این باره «پیام جهانمانی» یکی از معروف ترین اشعار او که با نام «مردی که لب نداشت» را به کارگردانی «میکائیل شهرستانی» توسط انتشارات ماهور منتشر کرده است.
در این سال ها هم بسیاری از اشعارش توسط دیگران خوانده و منتشر شده است و در تازه ترین اقدام در این باره «پیام جهانمانی» یکی از معروف ترین اشعار او که با نام «مردی که لب نداشت» را به کارگردانی «میکائیل شهرستانی» توسط انتشارات ماهور منتشر کرده است.
در این اثر که به تهیه کنندگی فرهنگ جولائی منتشر
شده، صدای «احمد شاملو» به عنوان راوی است و میکائیل شهرستانی (حسینقلی)، «شهین علیزاده
(ننه چاه)، رضا کاووسی (حوض بابا)، مجید حمزه (پشت بام)، و شهیندخت نجف زاده (دریا)
است.
پیام جهانمانی خود در این اثر علاوه بر آهنگسازی،
تار نواخته و شروین مهاجر (کمانچه و کمانچه آلتو) و مانی بیات با (افکت صوتی) او را
در این اثر همراهی کرده اند. این در حالی است که «زم دُور» با موسیقی سعید کردمافی
و علی کاظمی از دیگر آثاری است که این شرکت به انتشار درآورده است. این اثر را «مهدی
امامی» خوانده است.
این اثر حاصل نشست های موسیقاییِ متعدد و مستمر
اعضای اصلی گروهِ «ر ها»، علی کاظمی، سعید کردمافی، مهدی امامی و فرید خردمند از تابستان
۱۳۸۸ تا زمستان ۱۳۸۹ است و تنها اجرای کنسرتیِ آن به جشنوارهٔ بین المللی «موقام»،
در باکو (۱۳۸۹)، باز می گردد. تعویقِ طولانیِ انتشار این آلبوم، اگرچه، امری بود ناخواسته،
دست کم موجب شد تا هنگام ضبط نهایی، در اسفند ۱۳۹۲، بنیان های نظریِ ایده های به کارگرفته
شده در آن و شیوهٔ تحقّق صوتیِ آن ها به پختگی و شفافیت بیشتری برسد. به گفتهٔ آهنگساز
این اثر: » ایده های پیش گفته، همگی، هم راستا
با دل مشغولیِ همیشگی ما، حفظ نسبتی نزدیک با ویژگی های زیباشناختیِ موسیقی کلاسیک
ایران، با دغدغهٔ برخوردِ خلاقه با ساختارهای این نظام موسیقایی و تمرکز بر جنبه های
کمترپرداخته شدهٔ میراث موسیقی دستگاهی، به منظور پرهیز از تکرار غیرضروریِ مواد صوتیِ
موجود و در دسترس بوده است. از سوی دیگر، توجهِ، در نظرِ ما ضروری، به برخی امکانات
فراموش شده (و البته همگونِ) موجود در نظام موسیقی قدیم و، در برخی موارد، معاصرِ حوزهٔ
«مقام» برایمان همواره تنها به هدف غنی سازی ساختارهای نظام موسیقی کلاسیک ایران موجه
جلوه کرده است.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر