یکی از زیباترین وهنرمندانه ترین صحنه های بازی خانم آرام در فیلم حکم تیر است در صحنه ای که در مورد یک زن تنها با شادروان ایرج قادری حرف میزند اگر درست یادم باشدواشتباه نکرده باشم صحنه ای ماندگا ایشان هم در جاهایی مانند هنرمندان دیگرنظیر شهرزاد صحنه های هنری وبارها قابل دیدن دارند.
آرام عزیز و تمامی هنرمندان دوران قبل انقلاب برای ما ایرانیان همیشه دوست داشتنی و مملو از خاطره اند. آنها نه تنها ستاره های نسل گذشته هستند٬ بلکه محبوترین های اکنون و آینده نیز خواهند ماند.
امشب برای من به یاد ماندنی ترین شب زندگیم شد. وقتی بعد کلی سرچ و جستجو وارد این سایت زیبا و غنی شدم و بلاخره آرام جان جانانم رو پیدا کردم و دیدم، هم تصاویر و احوالات گذشته زیبای او رو و هم تصاویر و احوالات حال حاضر او رو. و همین باعث شد که به شدت گریه کنم و اشک بریزم هم از شوق و هم از اندوه. از شوق دیدار دوباره او بعد از سالها با همون شکوه و زیبایی بی نهایت و بی پایانش و با همون مهربانی و تواضع بی دریغش، و از اندوه فقدان حضور او در سینمای ایران و دست تطاول انقلاب بی رحم ایران در حق او و همسرش، و نیز از اندوه از دست دادن همسرش که به راستی هر دو شایسته پرستش و ستایش بی انتها هستند. اصلا بنده حقیر به درک. زندگی من و بقیه ما ایرانیان بدون آرام و آرام های سینمای ایران چه ارزش و اهمیت و فایده داره دیگه. برای من تنها چیزی که مهم بود و همیشه هم هست و خواهد بود اینه که همواره از احوالات و اوضاع آرام جان جانان سینمای ایران با خبر باشم و دلگرم باشم که او در ایران در کنار ماست.
۳ نظر:
یکی از زیباترین وهنرمندانه ترین صحنه های بازی خانم آرام در فیلم حکم تیر است در صحنه ای که در مورد یک زن تنها با شادروان ایرج قادری حرف میزند اگر درست یادم باشدواشتباه نکرده باشم صحنه ای ماندگا ایشان هم در جاهایی مانند هنرمندان دیگرنظیر شهرزاد صحنه های هنری وبارها قابل دیدن دارند.
آرام عزیز و تمامی هنرمندان دوران قبل انقلاب برای ما ایرانیان همیشه دوست داشتنی و مملو از خاطره اند. آنها نه تنها ستاره های نسل گذشته هستند٬ بلکه محبوترین های اکنون و آینده نیز خواهند ماند.
امشب برای من به یاد ماندنی ترین شب زندگیم شد. وقتی بعد کلی سرچ و جستجو وارد این سایت زیبا و غنی شدم و بلاخره آرام جان جانانم رو پیدا کردم و دیدم، هم تصاویر و احوالات گذشته زیبای او رو و هم تصاویر و احوالات حال حاضر او رو. و همین باعث شد که به شدت گریه کنم و اشک بریزم هم از شوق و هم از اندوه.
از شوق دیدار دوباره او بعد از سالها با همون شکوه و زیبایی بی نهایت و بی پایانش و با همون مهربانی و تواضع بی دریغش، و از اندوه فقدان حضور او در سینمای ایران و دست تطاول انقلاب بی رحم ایران در حق او و همسرش، و نیز از اندوه از دست دادن همسرش که به راستی هر دو شایسته پرستش و ستایش بی انتها هستند.
اصلا بنده حقیر به درک. زندگی من و بقیه ما ایرانیان بدون آرام و آرام های سینمای ایران چه ارزش و اهمیت و فایده داره دیگه.
برای من تنها چیزی که مهم بود و همیشه هم هست و خواهد بود اینه که همواره از احوالات و اوضاع آرام جان جانان سینمای ایران با خبر باشم و دلگرم باشم که او در ایران در کنار ماست.
ارسال یک نظر