ایرج جنتی عطایی سراینده آن گل سرخ

جدید آنلاین - صبا واصفی: اگر به پیشینه ایرج جنتی عطایی نظری بیفکنید، تنوع کارها و سایه روشن زمینه هایی که در آنها هنرنمایی کرده بسیار است.

او شعر گفته، ترانه سروده، نمایشنامه و داستان و کتاب های بسیار نوشته، در نمایش های بسیار نقش داشته، و نمایشنامه های زیاد را به روی صحنه آورده است. گرچه جغرافیای زندگی اش به شهرهای دزفول و تهران و لندن بر می گردد، اما جغرافیای هنری اش وسیع و محتوای آن بسیار فراگیرتر است.

در واقع باید زندگی او را دو بخش کرد. زمانی که در ایران می زیست و در جرگه سرایندگان عشق و دلدادگی بود ویا در جو پُر ستیز و پَُر التهاب سال های جوانی اش از گل سرخ و دردهای توده ها در ژرفای لایه ها می گفت و به عنوان شاعری اجتماعی، به قول شاملو، دست می گذاشت به جراحات شهر پیر و به شب از صبح دل پذیر قصه می کرد. بخش دوم زمانی آغاز شد که جنتی همانند بسیاری دیگر از هنرمندان به ناچار به غرب کوچ کرد و چمدان خسته اش دیگر بوی هجرت و غربت می داد.

ایرج جنتی عطایی / عکس: جدید آنلاین

در سال های نوجوانی که شعر سرودن را آغاز کرد از این که سروده هایش را پدرش نپسندد نگرانی داشت و از این رو شعر خود را به عنوان شعر شهریار به پدر معرفی می کرد. پدر او که از خانواده ای آذری می آمد و شیفته اشعار شهریار بود، سروده او را تایید می کرد و ایرج نفس راحتی می کشید و می گفت: پدر جان شعر خودم بود. و پدر با اخمی مرموز می گفت: حس کردم بعضی بیت ها ضعیف بود!

شاید برای برخی ایرج جنتی ِ شاعر و هنرمند و فعال اجتماعی اهمیت بیشتری داشته باشد، اما واقع امر این است که این ایرج جنتی ِ ترانه سرا است که بیشتر در ذهن ها مانده و بر نسلی از دوستداران موسیقی اثر گذاشته که فراتر از مرزهای ایران است. 

شاید نتوان فارسی زبانی را یافت که از سروده های ایرج جنتی ترانه ای نشنیده باشد. و کمتر خواننده نوگرایی را می توان یافت که ترانه های این ترانه سرای نوین را نخوانده باشد؛ ترانه هایی که نه تنها در روزگار ساخته شدن بلکه سال های سال پس از آن هنوز هم  زمزمه می شوند.

این ترانه سرای شناخته شده که در کار سرایندگی تجربه های ارزشمندی دارد از ترانه سرایان نسل جدید اندکی دلگیر به نظر می رسد و از پیامی که در این ترانه هاست چندان خشنود نیست.