تقریباً در بسیاری از شهر ها، حضور نوازنده خانم،
در کنسرت ها ممنوع است؛ حتی من به شوخی اسم گروه را به جای «هم آوایان»، هم آقایان
نام نهاده ام.
به گزارش ایسکانیوز، حسین علیزاده، آهنگساز و نوازنده
با اعلام این خبر گفت: در گذشته تنها در چند شهر، خانم ها اجازه حضور بر روی صحنه را
نداشتند اما در حال حاضر تقریبا همه شهر ها دارند هماهنگ می شوند که در گروه نوازنده
خانم نباشد.
وی افزود: اخیراً در کنسرتی که با گروه «هم آوایان»
در گرگان اجرا کردیم نیز این مسأله مطرح شد و این رویکرد در طول زمان، منجر به حذف
بانوان از عرصه موسیقی می شود.
حسین علیزاده با اشاره به اینکه، هنرمندان در این
شرایط چاره ای جز اجرا ندارند، گفت: همه اعضای گروه، با موسیقی زندگی می کنند و از
این راه امرار معاش می کنند. در این شرایط هم مسأله اقتصادی مطرح است و هم مسأله معنوی.
نوازنده ها اگر در خانه بنشینند، آسیب می بیند و چه کسی می خواهد این آسیب ها را جبران
کند؟
این آهنگساز و نوازنده موسیقی در ادامه گفتگو با
تأکید بر اینکه وزارت فرهنگ و ارشاد و خانه موسیقی به عنوان ارگان های مسئول باید برای
برطرف شدن این مشکل اقدام کنند، گفت: ما به صورت فردی مدام به این وضعیت اعتراض کرده
ایم اما باید به این مسأله به صورت جمعی نیز اعتراض کرد.
وی افزود: در مورد مسایل موسیقی هر روز شخصی، تصمیمی
می گیرد و این اشخاص یک عده عوامل دارند که به سالن ها می ریزند و کنسرت ها را به هم
می زنند.
این آهنگساز و نوازنده، با انتقاد از هرج و مرج
موجود در حوزه موسیقی گفت: من فکر می کنم هرج و مرجی که ما در اوایل انقلاب، آن زمان
که هنوز قانون اساسی ای وجود نداشت، تجربه کرده ایم، دوباره دارد، تکرار می شود و نمی
دانم چه راهکاری برای برطرف شدن این هرج و مرج ها وجود دارد.
او با اشاره به اینکه با مجوز گرفتن شخصی که
۵۰ سال در موسیقی فعال بوده، موافق نیست، گفت: با وجود این، من برای برگزاری کنسرت،
مجوز می گیرم چون بر طبق قانون باید برای اجرای کنسرت مجوز داشته باشم،. ولی کسانی
که مجوز می دهند، خودشان قانون را زیر پا می گذارند، می خواهم ببینم در چنین شرایطی
معنی قانون چیست؟ به نظر من قانون را، قانون گذاران می شکنند.
۱ نظر:
استاد معزز علیزاده عزیز : آهنگساز و نوازندۀ قدر و توانای موسیقی ایران و بهتر بگوییم دانشمند موسیقی ایران در مصاحبه ای از ایشان خواندم برای زندانیان سیاسی پیش از انقلاب ( اکثراً دارای مشی چریکی ، کمونیستی ، ایدئولوژیکی و تکفیری و دارای منش حتی تروریستی ) اثر حصار را ساختند و حتی در گلچین هفتۀ های ردیف 100 به بعد از رادیوی شاهنشاهی نیز پخش شد و با افتخار از آن یاد کردند که با مردم آزادیخواه ایران ( نمی دانم که اگر آزادیخواهی به پرستش خداگونۀ ولی فقیهی که خود را خدامانند می پنداشت به جای شاهی که فقط قدرت سیاسی را از مردم دیکتاتور منش در طول اعصار ایران دریغ می کرد می گویند ...) همراه شده اند چرا از آزادی های هنری آن زمان که از هنرستان، دپارتمان موسیقی دانشگاه آزاد ، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی وابسته به رادیو ، تلویزیون ، جشن یا فستیوال بین المللی هنر شیراز و .... به بدی و حتی با کنایه از دیگر گروه های موسیقی با لحن و عبارات تحقیر آمیز گروه های شاه پسندانه یاد می کنند... اما زمانی که ولی فقیه اول در اواخر تیر 58 موسیقی را مخدر و بیهوده و گمراه کننده (صحیفۀ نور) و ولی فقیه دوم در اواسط دهۀ 70 تدریس آن را ناشایست دانست(ویدئو در اینترنت موجود است) شهامت ابراز وجود نکرده و هنوز با بی انصافی از گذشتۀ آزاد موسیقایی البته به نسبت نه مطلق که هیچ چیز در جهان مطلق نیست به بدی و گاه از روی غرض یاد می کنند........ خود کرده را تدبیر نیست
استاد علیزاده وجدانم آگاه است که بسیار دوستتان دارم( به راستی یکی از بزرگان تاریخ حدود 150 سالۀ موسیقی دستگاهی و ملی ایران می باشید )اما از بی انصافی تو گویی پدر عزیزتر از جانم باشد منزجر می شوم............
راستی سری به کتاب خاطراتی از هنرمندان اثر پرویز خطیبی چاپ شده در جمهوری اسلامی به سال 1380 توسط انتشارات معین صفحات 437 الی 477 بزنید تا برخورد شاه ( به زعم خیلی ها هنوز ملعون، فاسد ، کثیف ، خونخوار، بی عرضه ، ترسو ، پست ، دزد ، حرام زاده ، خرابکار ، لجن ، خبیث ، دست نشانده، عروسک و ...) را با موسیقی و هنرمند موسیقی دریابید.
از ماست که بر ماست ...
ارسال یک نظر