بغض تهیه کننده سال های دور سینما در جشن انجمن منتقدان

هشتمین جشن انجمن منتقدان و نویسندگان در حالی برگزار شد که «علی عباسی» به عنوان یکی از تهیه کنندگان سال های دور سینما، از آتشی که با کناره گرفتن از سینمای ایران در دلش افتاده، سخن گفت و خیلی ها را تحت تاثیر قرار داد.

به گزارش ایسنا، هشتمین جشن منتقدان سینمای ایران در حالی برگزار شد که مانند سال های گذشته از حضور چهره هایی مانند مسعود کیمیایی، ناصر تقوایی و... که از نسل اول سینمای پس از انقلاب هستند، خبری نبود. البته جای آن ها را جمع زیادی از بازیگران و کارگردانان جوانی گرفته بودند که خیلی ها به آینده آن ها امیدوارند.

تقدیر از منتقد پیشکسوت سینمای ایران

در بخشی از مراسم، کلیپی از مصاحبه با «ایرج صابری» به عنوان یکی از منتقدان و نویسندگان پیشکسوت سینمای ایران پخش شد و او در آن از تجربیات حرفه ای سال های دور خود سخن گفت. پس از آن هم برنامه تقدیر از ایرج صابری در میان تشویق حاضران انجام شد.

در این بخش، شاهین منصف (از منتقدان قدیمی سینمای ایران) متنی در تقدیر از ایرج صابری خواند که با استقبال مخاطبان روبرو بود. سپس ایرج صابری هم پشت میکروفون رفت و از همراهان و همکاران سال های دورش مانند پرویز دوایی، هوشنگ کاووسی و... نام برد و از زحمات آن ها تقدیر کرد.

علی عباسی و علیرضا داودنژاد

تقدیر از علیرضا داودنژاد و سخنان «علی عباسی» که حاضران را به فکر فرو برد

در قسمتی دیگر از این مراسم کلیپی در تقدیر از علیرضا داودنژاد پخش شد که او در آن از جایگاه سینما در فرهنگ ایران و نظرات مسئولان بلندپایه نظام سخن می گفت و از جایگاه فعلی این هنر ابراز تاسف می کرد. او در بخشی از این کلیپ تاکید کرد که: تعطیل کردن بازارهای فرهنگی چه به عمد و چه به سهو، در ادامه اراده دشمنان ایران است.

پس از این کلیپ، هوشنگ گلمکانی، کیانوش عیاری و رضا داودنژاد روی سن آمدند و علیرضا داودنژاد هم در میان تشویق حاضران برای دریافت تقدیرنامه اش پشت میکروفن رفت. علیرضا داودنژاد با تقدیر از «علی عباسی» که تهیه کننده دومین فیلم سینمایی اش بوده است، گفت: قرار بود حرف بزنم اما وقتی فهمیدم علی عباسی تهیه کننده فیلم «نازنین» که مسیر کاری مرا عوض کرد اینجاست، کل حرف هایم عوض شد.

او سپس خاطراتی از فیلم «نازنین» و کار با علی عباسی تعریف و این همکار سال های قدیمش را روی سن دعوت کرد.

علی عباسی هم که از از تشویق حاضران و همچنین تمجید ها داودنژاد بغض کرده بود، اظهار کرد: آنچه من در ده ها فیلمم کردم از عشق بود  اما پایان کارم در 34 سالگی اتفاق افتاد. تلاش مذبوحانه ای کردم و تا سال 67 دو فیلم دیگر کار کردم اما در تجربه سوم چون اقتدار نداشتم باعث ناکامی ام شد و فهمیدم که پرونده ی حرفه ام بسته شده است.

وی که با دلی شکسته سخن می گفت و باعث بغض کردن بعضی از حاضران شده بود، ادامه داد: آتشی که همیشه بر دلم خواهد ماند بردن فیلم ها، نگاتیو ها و پوزتیو از دفتر پیام بود و گفتند که این فیلم ها سوزانده شده اما بعدها فهمیدم که سوزانده نشده اما آتشی که بر دلم زنده شده بود، ماند. هرحرفه ای وقتی آتش بگیرد می تواند جایگزین داشته باشد اما پوزتیو و نگاتیو وقتی آتش بگیرد جایگزینی ندارد.

عباسی که در فرانسه زندگی می کند، در پایان سخنانش خاطرنشان کرد: هنوز هم سینما را تعقیب کرده و وقتی این همه استعدادهای درخشان را می بینم و احساس غرور می کنم. من در زندگی  پرملالی که در پاریس دارم، لحظاتی برایم پرغرور بوده که مثلا داروخانه محل یا مدیر مدرسه بچه ام می گفت که فیلم «خانه دوست کجاست» یا... برنده فلان جایزه شده است.

این سخنانش علی عباسی با تشویق ایستاده حاضران روبرو شد و علیرضا داودنژاد هم جایزه اش را به پاس تاثیر او بر فیلمسازی اش به وی تقدیم کرد.