خاطره های فراموش نشدنی، ترانه های خاک گرفته

پری ملکی: من به عنوان سرپرست گروه «خنیا» سعی می کنم حداقل سالی یک اجرا داشته باشم.

اما در تمام این سال ها کوشیده ام این اجراها نه فقط برای بانوان بلکه برای همه مردم و به صورت مختلط باشد تا به این شکل اثر و یادی از آن اجرا در خاطره عمومی مردم باقی بماند و آن را مورد ارزیابی قرار دهند.

البته ناگفته نماند که اجراهای مختلط همواره مشکلات خاص خود را دارند اما اجرا برای خانم ها سخت تر است چون هم سالن کمتری در اختیار ما قرار می دهند و هم ساعت هایی که برای اجرا انتخاب می کنند ساعت هایی است که به عقیده من زمان مرده محسوب می شوند. ساعت های اجرای بانوان معمولا 4-2 ظهر است که کمتر کسی می تواند در این زمان برای دیدن اجرا بیاید. علاوه بر این بحث گرفتن مجوز هم کار دشواری است هر چند این فرآیند (پروسه) با آمدن دولت و وزیر فرهنگ و ارشاد جدید سرعت بیشتری به خود گرفته و زمان کمتری می برد اما به هر حال دشواری های خاص خودش را دارد.

این نکته را هم باید یادآوری کنم که حضور آقای علی مرادخانی در معاونت هنری ارشاد برای ما هنرمندان و موزیسین ها دلگرمی بزرگی است چون بعد از مدت ها شخصی روی کار آمده است که مشکلات و دغدغه های ما را می فهمد و برای هموار کردن آنها می کوشد. از طرف دیگر این را هم نباید فراموش کرد که ما خوانندگان زن می توانستیم از ایران برویم و در آنجا مسیر هنری خود را ادامه دهیم اما ترجیح دادیم در ایران بمانیم و زمان و انرژی و زندگی هنری مان را برای مردم و مملکتی بگذاریم که در آن بزرگ شدیم، رشد کردیم و سال های جوانی خود را گذرانده ایم. من می توانستم به جای ماندن در ایران به خارج از کشور بروم و در آنجا بیشتر برنامه و فعالیت داشته باشم اما در ایران ماندم و تصمیم گرفتم وقت خود را صرف تربیت خوانندگان جوان کنم و آنها را برای رسیدن به اهداف متعالی شان راهنمایی کنم. کما اینکه بسیاری دیگر از هم نسلان من این راه را انتخاب کرده اند و با تمام مشکلاتی که دارند همچنان هم ادامه می دهند.

به عنوان مثال خانم سیمین غانم در روزهای اخیر کنسرتی برای خانم ها دارند که با وجود اینکه نقدهایی به این اجراهای ایشان دارم تلاش شان برایم قابل ستایش است. نقدهایی هم که به اجراهای ایشان دارم پیرامون تکرار آثار اجرایی ایشان است چرا که معتقدم سیمین غانم با توجه به پتانسیل های زیادی که دارد، حالا که برای خانم ها کنسرت می گذارد، بهتر است کارهای جدیدی را به روی صحنه ببرد تا از این طریق هم ذایقه شنیداری بانوان ایرانی را ارتقا دهد و هم آثار جدیدی را خلق کند تا در خاطره موسیقایی مردم باقی بماند. ترانه یی مثل «گل گلدون» با آنکه ترانه ماندگار و اثر گذاری است اما تکرار آن بعد از این همه سال فکر می کنم چندان جالب نباشد. به هر حال امیدوارم که اجراهای بیشتری از بانوان موسیقی ایران چه به صورت خاص برای بانوان و چه به صورت مختلط در کشور انجام شود چون خوانندگان خانم بخش مهمی از موسیقی ایران را تشکیل می دهند و اگر نادیده گرفته شوند به طور کل بخشی از صدای موسیقی مان را نادیده گرفته ایم.