پس از بازگشت
به ایران از کانال های رسمی به دنبال جواز تولید موسیقی بوده اما متاسفانه به دلیل
مخالفت شخصی چند نفری در ارشاد با او، این مجوز صادر نشد و در پرده‌ای از ابهام بود.
محمد همچنان
می گوید: اگر چه در رسانه های داخل و خارج بارها اخبار و گاه شایعات غرض ورزانه در
مورد حبیب و زندگی و جواز فعالیتش در ایران منتشر شده بود که موجب تأسف من و هوادران
حبیب میگردید.
من از زبان خودم
باید بگویم که (اگر چه پدرم به شجاعت و راستی معروف است) تصمیم پدرم به نقل مکان به
ایران در این شرایط حساس شجاعانه ترین حرکت او در زندگی بوده است. من خود شاهد بودم
که در سال های پس از انقلاب پدرم در غربت چه رنج هایی را متحمل شد و در بازگشت به
ایران نیز چه چیزهایی را کنار گذشت (مانند موقعیت سود آور کنسرت‌ها و ..). بدون شک
ریش او سپید تر شده است ولی پوست او کلفت تر و صبرش بیشتر شده است. از یک سؤ بسیاری
با خوش رویی و آغوش باز از حبیب استقبال کردند و از سویی معدودی افراد تمام سعی خود
را کردند تا مانع کار او در ایران شوند. مانند همه جای دیگر دنیا هم افراد معتدل داریم
و هم افراد ناراحت و افراطی!
حبیب و پسرش محمد
حبیب سرانجام
همراه هنرمند خوب سمیر زند که در ایران جواز فعالیت دارد (او حبیب را هم استاد می خواند
و هم انسانی خوش قلب و درستکار) کاری متفاوت به نام محکوم را به بازار ارائه می دهد.
شعر از مینا جلالی است، آهنگساز: حبیب، تنظیم: علی پارسا، ارنژ از محمد منصوری.
ترانه چندان هم
برای مردم ناآشنا نیست اما جزئیات را به زودی خواهید شنید. ویدئوی این ترانه نیز بسیار
زیبا می باشد. موضوع ترانه بر می گردد به خصیصه فرهنگی ما ایرانیان: اتهام زنی و
قضاوت سریع. البته ترانه به هیچ وجه به وضعیت خود حبیب ارتباطی ندارد. حبیب همیشه
برای دل خود و از دل خود برای ما موسیقی تولید کرده، هر وقت که خواسته و در هر مکان
که بوده. حبیب در دل خود فقط از خدا می ترسد ولی همیشه دلش برای ایران و ایرانیان
می تپد.
۱ نظر:
زنده باد حبیب .
ارسال یک نظر