هفته نامه تماشاگران امروز - فریدون شهبازیان:
در مورد فرهاد مهراد چه می توان گفت الا اینکه او موسیقی ایران را صاحب سبکی کرد، که
قبل از او وجود نداشت.
شادروان فرهاد مهراد جز مواردی از قبیل اشعار عالی
و قابل تامل و تفکر و همچنین انتخاب موسیقی مناسب، حال و هوای صدای خودش را داشت و
شاید بتوان گفت خوانندگان دیگر یارای چنین اجرای درخشانی را نداشتند.
می دانیم که از نظر دکلماسیون بی نظیر بود و هرگز
واژه ای از جانب او بیان نمی شد که مفهوم نداشته باشد و معنای تلفیقی آن بی اثر شود.
باید سال ها بگذرد که بشود برای سبک او تعریفی داشته باشیم. اگر از من بپرسید، سبک
او را بیشتر نزدیک به سبک رومانتیک می دانیم. می دانیم که سبک های مختلفی موسیقی در
جهان، از دوره قرون وسطی به بعد، رنسانس، باروک، کلاسیک، رومانتیک، معاصر، مدرن و به
هر روی سبک های دیگری هم وجود دارند و شاید درخشان ترین سبک، سبک رومانتیک باشد که
از نظر سال های پابرجایی، نسبت به بقیه سبک ها طولانی تر است. می توان صدای فرهاد را
به سبک رومانتیک نزدیک تر دانست، با این فرق که صدایی مثل صدای فرهاد در نام گذاری
های صدای انسان، مانند سوپرانو، آلتو، تنور و باریتون، به تنور دراماتیک نزدیک تر است.
مثلا صدای مرحوم پاواروتی بزرگ که یک تنور لیریک باشکوه بود و صدای مرحوم فرهاد عزیز
هم که صدای تنور دراماتیک باشکوه بود.
فراموش نکنیم که اجراهای درخشان فرهاد را باید
چندین بار شنید که به جذابیت های صدای او دست یابیم. به همه زیبایی ها و جذابیت ها
باید تبحر او را در اجرای کنسرت هایش که هم زمان پیانو هم می نواخت، ستایش کرد. نظیر
آن در اجرای خوانندگان دیگر کشورها نظیر مانند التون جان و استیوی واندر وجود داشت
که البته شاید بتوان گفت فرهاد به دلیل آنکه موسیقی ایرانی را اجرا می کرد و با شعر
فارسی این موسیقی اجرا می شد، با مشخصاتی که از شعر فارسی داریم و می دانیم که تمام
واژه ها و کلمات آن باید حتما با دکلماسیون درست ادا شود، تا مفهوم درست داشته باشد،
بسیار مشکل تر و پیچیده تر از اجراهای خوانندگان دیگر کشورهاست.
فرهاد مهراد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر