امروز تولد محمد نوری است، مردی که با صدای دلاویزش
فقط برای وطن خواند.
به گزارش ایسنا، محمد نوری 1 دی ماه سال 1308 در
تهران متولد شد و پس از پایان تحصیلات ابتدایی و متوسطه در رشته ی زبان و ادبیات انگلیسی
از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد.
او علاوه بر فعالیت در عرصه موسیقی، چند کتاب را
هم ترجمه کرد که از جمله رمان «درخت شیطان» نوشته ایرزی کازنیسکی است.
مرحوم نوری ابتدا در هنرستان تئاتر نزد اسماعیل
خان مهرتاش مدت سه سال آواز ایرانی را به طور سینه به سینه
آموخت. سپس به هنرستان عالی موسیقی رفت و زیر نظر استادان مصطفی کمال پورتراب و مهندس
سیروس شهردار سلفژ و نت و پیانو را فراگرفت و پس از آن به کلاس اِولین باغچه بان -
دیگر استاد هنرستان عالی موسیقی - رفت که مکتب وسعت صدای خود را پیدا کند.
محمد نوری
محمد نوری آثاری را همچون «ای ایران»، «سفرهای
دور»، «آواز سرزمین خورشید»، «مریم جان»، «عروسی»، «چشمان آبی و دریا»، «انتظار»،
«لانه متروک»، «باران ها»، «ترانه های چوپان»، «سرزمین گیلان»، «شالیزار»، «ای به خفته
دل»، «توبیو»، «نشونشو»، «لالایی شیرازی» و «آواز سرزمین خورشید» از خود به جا گذاشته
است.
مصطفی کمال پورتراب پس از درگذشت محمد نوری گفته بود: محمد نوری
تربیت خانوادگی خوبی داشت، از کارهای مبتذل دوری می کرد و از افرادی که در سطوح برتر
موسیقی بودند، بهره می گرفت و کارش در موسیقی پاپ بسیار ارزنده بود.
این آهنگساز پیشکسوت درباره محمد نوری که سلفژ
را نزد او فراگرفته بود، یادآور شد: اطلاعات نوری در زمینه موسیقی بسیار خوب بود و
پایه و اساس محکمی داشت و شاگردان خوبی را نیز تربیت کرد که افرادی مثل علیرضا شفقی
نژاد از یادگارهای او هستند.
کمال پورتراب درباره مدتی که محمد نوری نزد او
سلفژ را فرا گرفته بود، چنین اظهار نظری دارد: هرکس که موسیقی دان می شود، باید تئوری
سلفژ را به خوبی بداند؛ چون سلفژ علم موسیقی است و گوش را تربیت می کند و فرد می تواند
ریتم ها را بنویسد. برای من جالب است که محمد نوری این موضوع را که از شاگردان من بوده،
مطرح کرده است و این هم از ویژگی های خوب او محسوب می شود و نشان می دهد که او قدردان
است؛ چون بسیاری هیچ گاه نمی گویند که از کجا و چه کسی آموخته اند.
وی می گفت: محمد نوری به عنوان چهره ی ماندگار
شناخته شد و این نشان می دهد که او در میان هنرمندان و مسؤولان دولتی شناخته شده بود
و مورد توجه قرار می گرفت.
کمال پورتراب درباره شیوه ی آوازی محمد نوری تأکید
داشت: محمد نوری در شیوه ی آوازی خود پیشتاز بود و تحصیلات موسیقی را هم نزد خانم اِولین
باغچه بان گذراند و اشعاری را هم که می خواند، اشعاری مردمی بود که وطن پرستی را درس
می داد و مردم را نسبت به حقایق زندگی آگاه می کرد و کارهایش برخلاف برخی موسیقی های
پاپ امروزی بود که فقط کلمات بی معنا در آن ها پیدا می شود. همه ی قطعات او باارزش
بود و مردم را راهنمایی می کرد.
علیرضا شفقی نژاد نیز درباره خلق و خوی استادش
می گفت: او همیشه برای وطنش خواند و هیچ گاه به خاطر پول کار نکرد.
رهبر گروه کُر فیلارمونیک ایران یادآور شده است:
من از سال 1379 همکاری ام را با استاد نوری آغاز کردم و از سال 1380 به شاگردانش سلفژ
درس می دادم و به عنوان رهبر ارکستر نوری انتخاب شدم. حتی در برنامه ی «چهره های ماندگار»،
او را همراهی کردم و نکته ی بارز در تمام این سال ها این بود که او هیچ گاه خودش را
به پول نفروخت و زمانی هم که در بم زلزله شد، برنامه ای را اجرا کرد و عواید آن را
به زلزله زدگان داد.
شفقی نژاد می گفت: محمد نوری در کنسرت هایش فقط
و فقط به فرهنگ و اعتلای سطح فرهنگی ایران می پرداخت و این امر برای او بسیار مهم بود
و به چیز دیگری فکر نمی کرد. او هیچ گاه به خاطر پول کار نکرد.
رهبر گروه کُر فیلارمونیک ایران افزود: محمد نوری
بسیار وطن دوست بود و هیچ گاه به مسائل سیاسی و مسائلی که خارج از این سرزمین بود،
تن نداد و در سرزمین خود ماند و وفادار بود.
او همچنین تأکید داشت: محمد نوری برای مردمش کار
می کرد و بیش تر آثارش رنگ وبوی کارهای فولکلور را داشت به علاوه، در کنسرت هایش همیشه
قطعات لری، بختیاری، آذری، شمالی و... را می خواند و عرق خاصی به ایران و سرزمینش داشت.
شفقی نژاد در پایان یادآور شده بود: از بابت این
سال ها که در خدمت استاد نوری کار کرده ام، افتخار می کنم و تا خرداد 88 با او کار
می کردیم که متأسفانه کم کم به دلیل کسالت، همکاری با ما عملا متوقف شد.
سرانجام محمد نوری شامگاه نهم مرداد ماه 1389 در
سن 81 سالگی در بیمارستان «جم» از دنیا رفت.
پی نوشت: در نگارش مطلب بیوگرافی محمد نوری از
جلد پنجم کتاب «مردان موسیقی سنتی و نوین ایران» تألیف حبیب الله نصیرفر استفاده شده
است.
۱ نظر:
روانش شاد ویادش گرامی
صدای دلنشینش نظیر نداشت وهمواره این صدای دلنواز درخاطره هاخواهد ماند .
ارسال یک نظر