آربی اوانسیان در مراسم رونمایی کتاب «تاریخ و
سینمای آربی اوانسیان»، کوشش گردآورنده کتاب را بسیار ارزشمند تلقی کرد و این اثر را
برشی از تاریخ یک کشور دانست.
به گزارش سایت ایران تئاتر، مراسم رونمایی از کتاب
دو جلدی «تاریخ و سینمای آربی اوانسیان»، ظهر پنجشنبه 22 آبان در موزه سینما برگزار
شد.
در ابتدای این مراسم، مجید لشگری، گردآورنده این
کتاب درباره آشنایی با اوانسیان توضیح داد: زمانیکه آثار عباس نعلبندیان را مطالعه
میکردم متوجه تفاوتی در ساختار نگارش آن شدم و به دنبال فردی بودم که نمایشنامه های
نعلبندیان را به اجرا در آورده است؛ با مطالعه چند کتاب کمی با اوانسیان آشنا شدم و
فهمیدم که می خواهد به ایران برگردد، زمانیکه توانستم او را ملاقات کنم، خواهش کردم
تا در مورد تمامی آثارش با من مصاحبه کند، اما پاسخ مثبتی نگرفتم و تصمیم گرفتم تا
اطلاعات مورد نیاز خودم را از طریق اطرافیان این هنرمند جمع آوری کنم.
در ادامه، آربی اوانسیان هنرمند پیشکسوت تئاتر
و سینما با بیان اینکه کار دشواری است که جریان یک زندگی را با نوشته ها به مخاطب القاء
کنیم، اظهار کرد: اثر مجید لشگری یک برش از تاریخ را به زندگی بازگرداند. معتقدم ویژگی
تئاتر اجرای زنده آن است، بنابراین با توجه به این فکر و اندیشه هیچ آرشیوی از آثارم
جمع آوری نکردم، اما لشگری با جستوجوی 10 ساله خود این مطالب را جمع آوری کرد؛ این
کوشش برایم بسیار ارزشمند بود.
او با اشاره به اولین مکان های اجرای تئاتر عنوان
کرد: انجمن ایران و آمریکا، کارگاه نمایش و تالار چهارسو سالن هایی بود که در اجراهای
نخست آن حضور داشتم. اما در ساخته شدن تئاتر شهر و سالن اصلی هیچ مشارکتی نکردم، زیرا
این سالن محیطی بسیار نامناسب برای اجرای تئاتر بود و تنها برای اجرای برنامه های موسیقی
محیطی مطلوب محسوب می شد.
این کارگردان با اشاره به فعالیت های سینمایی خود
گفت: دغدغه اصلی من سینما بود، اما زمانیکه می خواستم «شوهر آهو خانوم» را به عنوان
اولین اثرم بسازم، متاسفانه در ابتدای کار این فیلم به معنای واقعی از من دزدیده شد
که به طور کامل در این کتاب دربارهاش توضیح دادهام و دومین اثر سینمایی من را هم ارامنه
نگذاشتند تا به پرده سینما برسد.
او در پایان صحبت هایش اشاره کرد: پس از مشکلات
متعددی که برای ادامه فعالیت من رخ داد، برای مدتی کوتاه تصمیم گرفتم به خارج از کشور
روم اما این مدت کوتاه تبدیل به 25 سال شد که متاسفانه در طی این سال ها هیچ کدام یک
از هنرمندان هم دوره من و مدیران یادی از من نکردند، آنها من را بیرون نکردند اما سراغی
هم از من نگرفتند و جای خالیم در بین آنها احساس نشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر