یادی از ابراهیم منصوری و مروری بر بیوگرافی شخصی و هنری اش

قدیمی ها - پرهام شریعتی: ابراهیم منصوری متولد سال ۱۲۷۸ تهران، نوازنده ویولن بود. تصنیف های متعددی از گذشته را به نت درآورد که شامل برخی تصنیف های شیدا، عارف و درویش می شود و برخی از آن ها را اجرا کرد.

وی نوازنده سازهای بادی، ویولن و کمانچه، فرزند حسینقلی خان و شاگرد حسین خان اسماعیل زاده بود.

او درباره علت توجهش به موسیقی گفته است: به قدری در طفولیت الحان و نغمات موسیقی را دوست داشتم که غالبا در راه مدرسه زمانی که به نوازندگان دوره گرد که معمولا میمونی نیز به همراه داشتند بر می خوردم به دنبال آن ها راه می افتادم و بقدری آنها را تعقیب می کردم که منزلمان را گم می کردم و بسیار اتفاق می افتاد که از مدرسه فرار می کردم و به دنبال آنها راه می افتادم و هرچه پدرم مرا توبیخ و سرزنش می نمود نتیجه ای نمی گرفت.

ابراهیم منصوری

سرانجام به اجبار، دوستان پدر او را وادار می کنند که ابراهیم را به مدرسه موزیک دارالفنون بفرستد. در مدرسه موزیک به تحصیل خط موسیقی نت پرداخت و نوازندگی ویولن را شروع کرد تا اینکه محمد علی شاه قاجار مجلس شورای ملی را به توپ بست و مدرسه تعطیل گردید. پس از به سلطنت رسیدن احمدشاه مدرسه که یک سال بود تعطیل شده بود دوباره دایر گردید و زیر نظر رئیس اداره موزیک نظام، سالار معزز به ادامه تحصیل مشغول شد. در این هنگام که در دانستن نت پیشرفت کرده بود به تحصیل موسیقی محلی روی آورد و نزد حسین خان اسماعیل زاده به تحصیل کمانچه پرداخت و پس از آن خود یک کلاس آموزش ویولن تاسیس کرد.

مزار ابراهیم منصوری

وی در سال ۱۳۱۴ وارد و به معلمی و سرود موسیقی در مدارس منصوب گشت. و در سال ۱۳۱۷ به دریافت مدال درجه اول علمی نایل گردید. پس از تاسیس رادیو از اولین نوازندگان رادیو بود. و با ارکستر رادیو همکاری می کرد و در اداره رادیو به تعلیم و نوشتن آهنگ ها و آموختن آن به خوانندگان اشتغال داشت. وی از ترکیب چند ردیف مورد تعلیم اساتیدش از جمله ردیف حسین خان اسماعیل زاده ردیفی در چند دفتر تنظیم کرد اکثر تصنیف ها و آهنگ ها و رنگ هایی که ساخت یا دیگران ساخته اند به خط موسیقی نوشت.
از وی تصنیف ها و ضربی های بسیاری مانند مهر جاودانه، پیام عاشقی و... به جای مانده است. وی در تاریخ ۵ دی ۱۳۴۸ درگذشت و در گورستان ظهیرالدوله مدفون شد.