هجدهم مرداد سالروز
تولد هرمز فرهت بود، آهنگسازی که موسیقی ایرانی را فاقد غنا و وسعت می داند.
به گزارش هنرآنلاین؛
هرمز فرهت، آهنگساز و موسیقی شناس ایرانی مقیم ایرلند است. کتاب «مفهوم دستگاه در موسیقی
ایرانی» نوشته او، از مهمترین کتاب ها به زبان انگلیسی درباره موسیقی کلاسیک ایران
است.
هرمز فرهت در
سال ۱۳۰۷ در تهران متولد شد. وی از دانشگاه کالیفرنیا در لوس آنجلس (UCLA) در رشته موسیقی لیسانس گرفت؛ سپس در رشته آهنگسازی کالج میلز در رشته
آهنگسازی نزد داریوس میو آموزش دید و در نهایت از یو سی ال ای دکترای موسیقی شناسی
دریافت کرد.
وی در سال
۱۳۳۶ در طول پژوهش های خود برای دریافت دکترای موسیقی شناسی، با استفاده از بورس بنیاد
فورد به ایران آمد و نزد حسین صبا (سنتور) و نصرالله زرین پنجه (سه تار) با موسیقی
کلاسیک ایرانی آشنا شد. پایان نامه دکترای هرمز فرهت با عنوان «مفهوم دستگاه در موسیقی
ایران» سال ها بعد، در ۱۹۹۰ توسط انتشارات دانشگاه کمبریج در بریتانیا به چاپ رسید.
برگردان پارسی این کتاب نیز به کوشش مهدی پورمحمد در تهران منتشر شده است.
فرهت تحصیلات
مقدماتی موسیقی خود را در ایران گذراند سپس رهسپار آمریکا شد و در سال 1347 در آنجا
با اخذ درجه دکترا فارغ التحصیل شد. پس از بازگشت به ایران به ریاست گروه موسیقی دانشگاه
تهران منسوب و در همانجا به تدریس موسیقی پرداخت و در مجله موزیک ایران و مجله موسیقی
هنرهای زیبا به نگارش مقاله در زمینه موسیقی مشغول شد.
دکتر فرهت از
اساتیدی است که موسیقی ایرانی را فاقد غنا و وسعت می داند و درباره آن چنین اظهار نظر
می کند: با اینکه موسیقی ایرانی عارفانه و انسانی است، از آن نباید زیاد بهره کشی کرد
زیرا این موسیقی از جهت کمیت و کیفیت دارای محدودیت های است و پخش آن باعث خسته شدن
شنوندگان می گردد، منتهی چون مقداری بداهه نوازی در این موسیقی هست بنابراین تا حدودی
از یک نواختن آن کاسته می شود.
هرمز فرهت در
سال های پایانی تحصیل در ایالات متحده، مدتی دانشیار دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس
بود. پس از بازگشت به ایران از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۳ مدیر بخش موسیقی دانشگاه تهران و در
سال های بعد، سرپرست موسیقی جشن هنر شیراز، نایب رییس دانشگاه فارابی، استاد دانشگاه
تهران و... بود.
نوشته های فرهت
در همان دوران در نشریات فرهنگی در تهران مانند مجله موسیقی به چاپ رسید. وی در همایش
های گوناگون به عنوان سخنران درباره موسیقی ایرانی شرکت کرده و نوشته هایش در نشریات
جهانی مانند «فرهنگ موسیقی روز» و «دانشنامه ایرانیکا» به چاپ رسیده اند. از آثار او
می توان مازندرانی (راپسودی برای ارکستر 1349) تعدادی سرناد، کوارتت، سونات، فوگ، سوئیت،
لالائی (ارکستر زهی) را نام برد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر