به یاد منوچهر اخضرپور؛ پشت دروازه بهار

بانی فیلم: سیروس ابراهیم زاده: بهار فصل رویش امید و آرزوست، به همراه دگرگونی زمین و زمان و جلوه گری های سبزه و درخت و شکوفه.

امسال برای اهل سینمای وطن نوید آشتی بین متولیان و مدعیان متخاصم، شاید بزرگترین دستاورد باشد و رهایی از کابوس های سقوط سینمایی جهانی شده ایران زمین. می گویند به لطف آفریدگار هستی و هر چه در او هست، درِ خانه سینما و در های بسته دیگر باز خواهد شد و باز هم دور هم جمع می شویم و جنگ و جدال هایمان را به فیلمنامه های ارزنده بدل می کنیم.

در سالی که رو به پایان است هنر و فرهنگ نیز همچون عرصه های دیگر هدایای گرانبهایی را به خاک میهن ارزانی داشت که بی تردید حافظه تاریخ پر نشیب و فراز ما نام درخشان آنان را فراموش نخواهدکرد. حمید سمندریان، فهیمه راستکار، همایون خرم، مسعود بهنام و دیگران...

تجلیل شایسته ای که از سمندریان شد، به راستی درخور مقام والای او بود و در مراسم خاکسپاری این هنرمند راستین، از ورای اشک های بی اختیار یکی از سخنرانان شست مان خبردار شد که در روزگار چرتکه اندازی های دیجیتال و بده بستان های زیر میزی میلیاردی، هنرمندانی می زیستند که بزرگترین آرزویشان به روی صحنه آوردن نمایشنامه محبوبشان بوده است... ای بسا آرزو که خاک شده است!

و دیگر اینکه یکی از بازیگران پیشکسوت تئاتر و سینما پس از سال ها بیماری، آرزوی داشتن کارت عضویت خانه سینما را به خانه آخرت برد. «منوچهر اخضرپور» را می گویم که در 76 سالگی و به تاریخ پانزدهم بهمن امسال رفت بی آنکه خبردار شویم و تسلیت کوتاهی برای خانواده سوگوار بفرستیم. گویا طبق اساسنامه انجمن بازیگران اگر کسی سه سال بیکار بماند نمی تواند به عضویت درآید. نگارنده حدود دو سال است که در سینما کاری نکرده است. والسلام...