احمد پژمان: آنچه می‌شنوم خجالت‌آور است

احمد پژمان گفت: من خیلی سنگ موسیقی ایرانی را به سینه زدم، اما آیا نتیجه‌اش این است؟ آنچه این روزها می‌شنوم خجالت‌آور است.

به گزارش ایسنا، این آهنگساز پیشکسوت اظهار کرد: مسابقه‌ی دوسالانه‌ی آهنگسازی که به نام من برگزار شد، خیلی منظم و مرتب برنامه‌ریزی شده بود. جلساتی هم در این راستا برگزار و تلاش کردیم انتخاب‌ها منظم و حرفه‌ای باشند.

او ادامه داد: برای انتخاب شرکت‌کننده‌ها سعی کردیم بررسی موشکافانه داشته باشیم تا حق کسی ضایع نشود؛ اما اشتباهی که کردیم این بود که اعلام کردیم شرکت‌کنندگان در آثارشان از مصالح موسیقی ایرانی استفاده کنند. این موضوع، شرکت‌کنندگان را سردرگم کرد و برداشت آن‌ها با آنچه ما گفته بودیم متفاوت بود.

پژمان افزود: تصمیم گرفتیم موسیقی‌هایی را در این مسابقه انتخاب کنیم که اصیل باشند. در دوره‌ی بعد هم می‌خواهیم چند قطعه موسیقی بومی اصیل را معرفی کنیم و از شرکت‌کنندگان بخواهیم که یکی از این قطعات را انتخاب کنند و آن را بسط و گسترش دهند.

وی تأکید کرد: منظور ما از موسیقی ایرانی، آن نوع موسیقی نیست که امروز به‌صورت پاپ،‌ راک یا هر آنچه تلویزیون پخش می‌کند، شنیده می‌شود. گاهی در تاکسی که می‌نشینم، آثاری را می‌شنوم که خجالت‌آورند.

این هنرمند در بخش دیگری از سخنانش اظهار کرد: چند سال پیش، آقای درویشی زحمت کشیدند و موسیقی بومی ایران را جمع‌آوری کردند. وقتی این اثر را گوش کردم بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم، حتی در بعضی قطعات باورم نمی‌شد که این موسیقی، ایرانی است، زیرا تعدادی از آثار، گرایش آوانگارد داشت. این گرایش هم اکنون در ایران زیاد شده و من فکر می‌کنم باید آن‌ها را گوش کرد و مورد استفاده قرار داد.

پژمان همچنین بیان کرد: آهنگسازان اروپایی خیلی وقت‌ها برای ساخت اثر، از موسیقی ملی خودشان استفاده می‌کنند. ما هم می‌توانیم در موسیقی سمفونیک این کار را انجام دهیم. آنچه که باعث شد ما این مسابقه را ترتیب دهیم، همین امر بود. می‌خواهیم بگوییم جوانان روی موسیقی کشور خودشان کار و از آن استفاده کنند. مطمئن باشید این آثار در خارج از ایران هم شنونده دارند. جوانانی که با استعداد هستند، می‌توانند این کار را انجام دهند.

او افزود: کشور ما احتیاج دارد که روی موسیقی‌اش کار شود. ما باید خودمان نوآوری کنیم نه این‌که منتظر باشیم آهنگسازان اروپا، اثری را تولید کنند و ما دنباله‌رو آن‌ها باشیم. ما باید هویت خودمان را در آثار نشان دهیم. هدف دوسالانه‌ی آهنگسازی هم دقیقا همین است.