بانی فیلم:
نیاکان دوراندیش ما، گویا برای استحکام سازمان خانواده و حمایت از حقوق زن - به فراخور
وضع و حال و روز و روزگار خویش - تمهیدات بسیاری اندیشیده بودند.
مثلاً از آنجا
که زن از فعالیت های درآمدزای اجتماعی برکنار مانده بود، به هنگام ازدواج مهریه ای
برای او در نظر می گرفتند که شوهر در زمان حیات و ممات خویش عندالمطالبه موظف به پرداخت
آن بود. با این هدف که زن با دست تهی برای فراهم کردن ضرورت های زندگی اش در نماند.
البته مبلغی هم به نام «شیربها» معمول بود که خانواده عروس از داماد طلب می کرد و چک
و چانه و چون و چرای بسیار داشت.
در عصر متمدنانه
ما که زنان به یُمن تحصیلات و تجربیات و ارتباط با تکنولوژی پیشرفته دنیا به مشاغل
مهم سیاسی، اجتماعی، هنری، فرهنگی، اداری، حقوقی و... دست یافته اند و در زمینه کار
و کسب مال و مقام نه تنها چیزی از مردان کم نمی آورند بلکه در بسیاری از موارد از آنان
نیز پیشی گرفته اند، مانده ام که مقوله ای به نام مهریه چگونه تعریف می شود آن هم با
این رقم های رو به بالای نجومی!
سیروس ابراهیم زاده
شنیده ام چندی
پیش یکی از پیشکسوتان تئاتر، مهریه یکی از بانوان بازیگر را با بودجه ناچیز تئاتر کل
ایران زمین مقایسه کرده است. روزنامه ها نیز به دنبال آن حرف و حدیث بسیار ساز کرده
اند. نگارنده هیچ نظری در خصوص «مهریه» یعنی این رسم سنتی در روزگار مدرن، ابراز نمی
دارد و هرگز خود را درگیر شاخ و شانه این مقال نمی کند. تنها امیدواری اش این است که
مسوولان به خود آیند و بودجه تئاتر ممالک محروسه را تا آنجا بالا ببرند که این گونه
مورد تحقیر قرار نگیرد و با میزان مهریه زنان، اعم از بازیگر و نا بازیگر قابل قیاس
نباشد.
مخلص کلام
اینکه آنچه بالا بردنی است بودجه تئاتر است نه مهریه زنان...!!!
والسلام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر