یادی از لیلا کسری - هدیه - و مروری بر زندگی هنری و شخصی اش + عکس

قدیمی ها: لیلا کسری با نام هنری هدیه متولد ۷ فروردین ماه ۱۳۱۸ در تهران بود و ۱۷ فروردین ماه ۱۳۶۸ در لس آنجلس، کالیفرنیا درگذشت.

وی که از سنین جوانی به شعر روی آورده بود و یکی از مجموعه های شعر او یعنی کتاب فصل مطرح نیست به عنوان بهترین کتاب شعر نو در سال ۱۳۴۸ انتخاب شده بود، از سال ۱۳۵۴ و به پیشنهاد فریدون خشنود به عرصه ترانه سرایی وارد شد و فعالیت در این عرصه را تا پایان عمر خویش ادامه داد. لیلا کسری قبل از انقلاب ایران برای خوانندگانی چون: ستار، مهستی، نوش آفرین، حبیب، نسرین، ابی، ایرج، گلپا، الهه و بعد از انقلاب برای خوانندگان دیگری چون: اندی، سیاوش شمس، معین، فرزین، ویگن، و داریوش ترانه سرود، و در طی این مدت با بسیاری از آهنگسازان مطرح ایرانی همچون صادق نوجوکی همکاری نمود. با این وجود شاخصترین و به یادماندنی ترین آثار او، کارهایی است که وی با هایده انجام داده است. چرا که او ترانه سرای اختصاصی هایده به شمار می آمد و سرودن اغلب ترانه های این خواننده را بر عهده داشت.

لیلا کسری (هدیه)

هدیه تحصیلات مقدماتی و دبیرستان خود را در زادگاهش به انجام رسانید و سپس برای ادامه تحصیل راهی انگلستان شد. وی در لندن در رشته کتابداری در دانشگاه کینز کالج تحصیل نمود و پس از پایان تحصیلات خویش به ایران بازگشت. لیلا کسری پس از بازگشت به ایران در شرکت پتروشیمی ایران استخدام شد و به کار در این شرکت پرداخت. فعالیت در عرصه شعر لیلا کسری از سنین نوجوانی و جوانی به فعالیت شاعری روی آورد. وی که در سنین جوانی ازدواج کرده بود، پس از به دنیا آمدن دو فرزندش، پاشا و جهان شاه، مجموعه شعر یک پاییز و دو بهار را منتشر کرد. وی سپس دو کتاب شعر دیگر به نام های فصل مطرح نیست و جشنواره این سوی پل را در سال های ۴۸ و ۴۹ از خود به یادگار گذاشت. کتاب فصل مطرح نیست به عنوان بهترین کتاب شعر نو سال ۱۳۴۸ انتخاب شد. وی به عنوان شاعر و روزنامه نگار در مجله اطلاعات بانوان نیز فعالیت نمود و هر هفته یکی از کارهایش در مجله منتشر می شد.

لیلا کسری (هدیه) در بستر بیماری و فرخ آهی

در سال ۱۳۵۶ و پس از آن که فرزند سومش علیداد را به دنیا آورد، دچار سرطان سینه شد. لیلا کسری بنا به گفته خودش در سال ۱۳۵۶ متوجه غده ای در سینه خویش شده بود، مدتی بعد برای معالجه به لندن رفت. پس از خروج از کشور و حضور در امریکا غدد به پهلویش زدند و سرطان روز به روز پیش روی کرد. وی در طی ۱۱ سال با این بیماری که تمام وجودش را چون موریانه بلعید، مبارزه کرد. لیلا کسری سرانجام در نوروز سال ۱۳۶۸ و پس از عمری پُر بار از ترانه و هنر، در بیمارستان سنچری سیتی Century City کالیفرنیا، به دلیل بیماری سرطان سینه از دنیا رفت و چهره در نقاب خاک کشید.

یکی از شاعرانی که در روزهای پایانی عمر لیلا کسری با وی ملاقات کرده بود، می گوید: من شاهد بودم که لیلی کسری شیمی درمانی شده بود، و چهره هنرمندانه و جذابش را، باد خزان، دردناک فروشسته بود. در مصاحبه ای که دقیقا چند هفته پیش از مرگ او توسط هما احسان همکار قدیمی او در مجله اطلاعات بانوان با وی صورت گرفت، هدیه در حالی که به سختی سخن می گفت از ۱۷ عمل جراحی خویش سخن به میان آورد و از این که چون معده ای دیگر نداشت، غذایش جز آب چیز دیگری نیست، خبر داد و از ۱۱ سال جنگ با سرطان سینه اش سخن گفت. به گفته هما احسان که از روزگار قلم زنی هدیه در اطلاعات بانوان با او دوست بود، وی در این مصاحبه هر بار که از گذشته سخن می گفت بغض گلویش را می گرفت.

هایده و لیلا کسری (هدیه)

ماجرای ترانه قصه من ترانه قصه من، یکی از آخرین ترانه های سروده شده توسط خانم هدیه است، که توسط خانم هایده اجرا شده است. این ترانه به نوعی سرگذشت خود اوست و ماجرای دست و پنجه نرم کردنش با بیماری سرطان را روایت می کند. علاوه بر مصداق یافتن این ترانه در مورد خود هدیه، خیلی زود و با مرگ نابهنگام هایده این ترانه در مورد خواننده اثر نیز مصداق یافت. در یکی دیگر از آلبوم های این سال آلبومی با صدای هایده، ستار و مهستی منتشر می شود. از هایده در این آلبوم نرگس شیراز (چه کنم چه کار کنم تو من و نشناختی)، و قصه من (مثل بادسرد پاییز غم لعنتی به من زد) منتشر می شود. ترانه قصه من سروده لیلا کسری است که در این ترانه داستان زندگی خود را بازگو می کند. ماجرای درگیری با سرطان و عمل های چندگانه لیلا کسری. اما آنجا که او می گوید «منو از تنم بگیری تو ترانه هام می مونم» نوستالژی غریب لیلا کسری برای جوان های نسل امروز است.