پیانو نوازی های مرتضی محجوبی در بازار موسیقی
تجدید نشر شد. این مجموعه که اولین بار زمستان سال 85 منتشر شده بود، چندی پیش توسط
مرکز موسیقی بتهوون برای بار دوم به بازار موسیقی رسید.
به گزارش ایسنا، زنده یاد مرتضی محجوبی در این
مجموعه در افشاری، بیات ترک، چهارگاه، دشتی، همایون، بیات اصفهات و اصفهان نواخته است.
علیرضا میرعلی نقی در یادداشتی برای این آلبوم
نوشته است: از بین مجموعه ارزشمند تکنوازان که - لوگوی شرکت آهنگ روز- 40 سال پیش روی
صفحه وینیل منتشر کرد و امروز روی صفحه نقره ای سی دی انتشار می دهد، آلبوم تکنوازی
پیانوی مرتضی محجوبی سرنوشت ویژه ای داشته است. این تنها صفحه ای بود که کریم چمن آرا
برای انتشار آن با شخص هنرمند وارد مذاکره نشد؛ چرا که حدود پنج سال از درگذشت او می
گذشت و چاره ای نبود جز مراجعه به بازماندگان او و یا کلکسیونرهایی که نسخه هایی تمیز
و سالم از نواخته های استاد را در مجموعه شخصی خود داشتند.
انتهای دهه 1340 و سال های بعد از آن دوره رونق
و استقبال از شیوه نوازندگی استاد جواد معروفی و دست پرورده نخبه او انوشیروان روحانی
بود و به نظر می رسید که برداشت های قدیمی و به اصطلاح سنتی از پیانونوازی به شیوه
مشیر همایون شهردار و مرتضی محجوبی دیگر مورد توجه نخواهد بود.
گذر تاریخ در مدتی کمتر از 40 سال حقیقتی دیگر
را عیان کرد. ارزش های هنری و زیبایی های مکتب معروفی - روحانی (که از لحاظ زیباشناسی
نسبت به مکتب محجوبی در اصطلاح اهل معماری قدری فرنگی ساز به نظر می آیند) به جای خود
محفوظ ماند اما مرتضی خان و تلقی زیبای او از نوازندگی و نغمه پردازی فراموش نشد. بلکه
از سر نو مطرح شد و هوادارانی از سراسر کشور هم پیدا کرد که برای فرا گرفتن این شیوه
محضر درس تنها چراغ دار مکتب او خانم فخری ملک پور را می شناختند. در این میان آنچه
که تاریخ و پسندهای زیباشناسی موسیقی کلاسیک ایرانی حکم به فراموشی آن داد، روش نوازندگی
مشیر همایون شهردار بود که آن هم در زمان خود بی طرفدار نبود.
این پژوهشگر موسیقی در بخش دیگری از این مقدمه
نوشته است: اما پیانو، ساز محبوب آهنگسازان و نوازندگان کلاسیک اروپای قرن نوزدهم و
بعد از آن زیردست های مرتضی محجوبی برای سخن گفتن در ادبیات موسیقی دستگاهی ایرانی
زبانی یافت که نه قبل از آن سابقه داشت و نه بعد از آن جانشین توانایی در حد و حدود
مرتضی خان به خود دید. این زبان متکی به زبان اجرایی تار، سه تار و سنتور بود و از
حالت های زیبای کششی که در کمانچه نوازی و آوازخوانی وجود دارد نیز بهره فراوان گرفت.
در نوازندگی او تمام عناصر زیباشناسی موسیقی ردیف با تکلمی برازنده و آرسته و در عالی
ترین سلیقه ای که قابل تصرف است، حس می شوند علاوه بر این فضای شخصی بی نظیری را نیز
عیان می سازند که نوازندگان بزرگی چون حسن کسایی، رضا برزنده، جلیل شهناز در سطحی دیگر
منصور صارمی و پرویز یاحقی از آن بهره های فراوان بردند.
میرعلی نقی در پایان نوشته است: در این درج شش
گوهر با زبانی دیگر از موسیقی کلاسیک ایران آشنا می شویم، زبانی که نبوغ موسیقایی مرتضی
خان آن را با امکانات فنی پیانو و نه تکنیک های غربی پیانو قوام داده و به نام خود
ثبت کرده است. این آلبوم که تحسین دریچه ورود آشنایی نویسنده این یادداشت به گلستان
هنر نوازندگی استاد محجوبی در 32 سال پیش بود، هنوز تازگی خود را بیش از پیش دارد و
نشر مجدد آن شاید تلنگری دیگر باشد به ذهن جویندگان زیبایی های رفیع موسیقی هم اکنون
در سردرگرم ترین شرایط تاریخی خود به سر می برد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر