به مناسبت درگذشت محمودی خوانساری استاد آواز

به مناسبت دوم اردیبهشت ماه سال روز درگذشت استاد محمود محمودی خوانساری که در سال ۱۳۶۶ درگذشت.

هنر در هر روزگاری، نیازمند نیک مردمانیست که آن را از گزند زمانه بدور و نگاه دارند، ترویج دهند و به جهانیان عرضه کنند. در بین شاخه های هنر؛ شاید هنر موسیقی به دلیل نوع ساختارش، بیشتر مورد تهدید قرار می گیرد، حیات کنونی موسیقی در ایران، مرهون همت اساتیدی ست که در دوره های گوناگون، این هنر تاثیر گذار را نگاه داشته اند. به همین ترتیب آواز در موسیقی ایرانی در دهه های پیشین به همت چند نفر از اساتید این فن به حیات واقعی خود ادامه داده است که بی تردید استاد محمود محمودی خوانساری را میتوان یکی از آن چند تن دانست.

محمودی خوانساری در سال ۱۳۱۳ در شهر خوانسار و در خانواده ای مذهبی متولد شد. ذوق و علاقه به خواندن از دوران کودکی در وی هویدا بود. محمود، نخست یک دوره ی کوتاه از تعالیم کمال ده گان بهره گرفت و برای ادامه تحصیل به تهران رفت.

نخستین کسی که به هنر محمودی پی برد و جذب سوز و صفای صدای گرم او شد، استاد ابوالحسن صبا بود. محمودی در محضر استاد صبا کار آواز را به طور پیوسته دنبال کرد و به فراگیری ردیف های آوازی پرداخت. چندی نیز نزد دکتر «منوچهر جهانبگلو» منتقد و کارشناس ارزنده موسیقی معلومات ردیفی خود را تکمیل کرد. او با گوش دادن به نوارهای اساتید آواز سید حسین طاهرزاده، رضا قلی میرزای ظلی و ادیب خوانساری و تمرین و ممارست بسیار، هنر خود را رشد داد و به مرحله پختگی رساند. پس از مدتی او به عنوان یکی از خوانندگان طراز اول مطرح گردید.

محمود خوانساری پس از سه سال همکاری با رادیو شیراز؛ فعالیت هنری خود را در رادیو تهران آغاز کرد و آثار ارزشمندی در این رشته از هنر ارائه داد، در حدود ۱۳۰ برنامه از گلهای رنگارنگ، برگ سبز، گلهای تازه و شاخه گل با صدای پر سوز خوانساری ضبط و پخش شد.

در برنامه گلها با نوازندگان نامداری چون: احمد عبادی (سه تار)، مرتضی محجوبی (پیانو)، حسن کسایی (نی)، علی تجویدی (ویلن)، فرامرز پایور (سنتور)، لطف الله مجد، جلیل شهناز و فرهنگ شریف (تار)، حبیب الله بدیعی، رضا ورزنده، پرویز یاحقی، و همایون خرم (ویلن) همکاری کرد.

خوانساری در اجرای آواز دلنشین خود، از جان و دل و تمام وجودش بهره می گرفت و سبک خاص خود در موسیقی آوازی ایجاد کرد. فهم و شناخت وی از شعر، صحیح و از همین روی بیانش گیرا بود. اگر چه محمودی خوانساری در دوم شهریور ماه ۱۳۶۶ در گوشه عزلت دیده از جهان فروبست، اما صدای او که سوز، صفا و صمیمیتی خاص در آن موج می زد از خاطر و دل هیچ شنونده ای نرفته و نخواهد رفت. محمودی خوانساری هنرمندی بود که هموراه به موسیقی اصیل ایرانی وفادار ماند. مردی محجوب و فروتن بود که پاک و ساده زیست و سراسر زندگی هنریش گواه این مدعاست. روحش شاد.

برگرفته از «چهره های موسیقی ایران» جلد اول (شاپور بهروزی)