بیچاره حاجی فیروزها

رادیو زمانه: وقتی بحث حاجی فیروز در میان می آید، همه پیش از هر چیز مردی را پیش چشم مجسم می کنند که صورتش را سیاه کرده، لباس قرمز پوشیده و دایره زنان و پایکوبان، در خیابان های شهرهای بزرگ ایران، از لای ماشین ها راهی برای خودش باز می کند...

و در همان حال می خواند: «ارباب خودم سلام و علیکم، ارباب خودم بزبز قندی، ارباب خودم چرا نمی خندی»

پیش آمده است که درباره حاجی فیروز و اینکه در فرهنگ ایران باستان ریشه دارد و پیشینه اش به اساطیر ایران می رسد و شادی اش هم به خاطر باروری زمین است داد سخن داده اند. اما این واقعیت دارد که حاجی فیروز نه حاجی سوداگر است و نه فیروز است. او مرد فقیری ست که تلاش می کند پیش از نوروز، به برکت نوروز درآمدی برای زندگی اش دست و پا کند.

کارور دردریان، شاعر سرشناس ارمنی (برادر ویگن، خواننده) چه خوب سروده است:

هموطن خنده مکن بر رخ این حاجی خوار

صحبت از عید مکن بگذر و راحت بگذار

زاده فقر کجا و طرب فصل بهار؟

من بیکار که صد بار بمیرم هر روز

بالشم سنگ دلم تنگ تنم بستر سوز

کت من در گروی عید گذشته است هنوز

به من آخر چه که نوروز سعید است امروز

کهنه روزم چه بُد آخر که چه باشد نوروز

و در ادامه این شعر، فرارسیدن نوروز و بهار را از دریچه چشم یک انسان فقیر وصف می کند و می گوید:

دیده هر سو که بیفتد ز یسار و ز یمین

سایه فقر سیه کرده سر و روی زمین

سبزی برگ درختان همه بی لطف و حزین

لاله را ژاله صفت اشک الم گشته عجین

زن غمین مرد غمین بچه غمین پیر غمین

وه که سرتاسر این ملک ستمدیده زار

نفسی نیست دهد مژده ز ایام بهار

روزنامه شرق در شماره دوشنبه ۱۴ اسفندماه نوشته بود: «روند افزایش درآمد ها و هزینه ها بر اساس رشد نرخ ارز، طی هشت سال گذشته نشان می دهد قدرت خرید مردم ایران ۷۲ درصد کاهش یافته است.»

با این تفاصیل باید گفت: بیچاره حاجی فیروز!