«شهرداد روحانی» - آهنگساز و رهبر بین‌المللی ارکستر
- سرانجام به عنوان رهبر دایمی ارکستر سمفونیک تهران انتخاب شد.
این اتفاقِ خوبی برای ارکستری است که بعد از احیای
مجددش، همواره با حاشیه‌های مختلف همراه بود و از ابتدای سال نیز با خروجِ پر سر و
صدای رهبرِ سابق، برنامه‌هایش متوقف ماند. «روحانی» اما این روزها در ایران، برنامه‌های
شخصی پر و پیمانش را دارد و همین امشب هم کنسرت کوارتتش در فرهنگسرای نیاوران برای
چندمین بار تمدید شده است و او در دو سانس به اجرای برنامه خواهد پرداخت.
او اما برنامه‌های مشخصی برای ارکستر دارد و البته
پیش از تمامِ آنها، در تلاش است که برای یک بار هم که شده؛ وضعیت نوازندگانِ ارکستر
را سر و سامان دهد. بحث آمدنِ او به ارکستر از ماه‌ها پیش سر زبان‌ها بود. اما رهبر
کار کشته، شرایطی برای پذیرش این ماجرا داشت و آن مشخص شدنِ وضعیت نوازندگان بود؛ اینکه
قراردادهایشان به طور کامل بسته شده و وضعیتشان سر و سامان بگیرد؛ وضعیت بیمه‌‌هایشان
نیز مشخص شود؛ این اتفاق حالا رخ داده و همین انگیزه‌ای شده است تا «شهرداد روحانی»
مسوؤلیت رهبری ارکستری را برعهده بگیرد که سال‌ها تعطیل مانده بود و بعد از احیای مجددش
نیز با مشکلاتِ متعددی مواجه شده بود؛ می‌شود حدس زد که او نیز راه پرپیچ و خمی را
در پیش دارد؛ راهی را که البته پیش از این نیز پیموده است و لابد هیچ‌کس جز خودش با
مخاطراتش آشنا نیست.
او می‌گوید: «پیش از این صحبت‌هایی در این خصوص
انجام شده بود و ما نیز برنامه‌هایی را در نظر گرفته بودیم که بنیاد رودکی با تحولاتی
روبه‌رو شد و سرانجام قرار شد تا من اواخر مرداد ماه، کارم را با ارکستر به عنوان رهبر
دایم شروع کنم. برای برنامه‌ی اول ما نیز 29 و 30 مرداد ماه خواهد بود و من در ارکستر
تهران را رهبری خواهم کرد.»
«شهرداد روحانی» می‌گوید که می‌خواهد برای ارکستر
برنامه‌ای سالیانه در نظر بگیرد؛ برنامه‌ای متناسب با بودجه‌ای که به ارکستر اختصاص
داده می‌شود؛ توانایی‌های نوازندگان و همچنین با در نظر گرفتن مخاطبان. رسیدن به این
برنامه نیز نیاز به برنامه‌ریزی و تفکر دارد؛ او در اولین کنسرتش به عنوان رهبر مهمانِ
ارکستر، قطعاتی از آهنگسازان روس را انتخاب کرده است و مثلا قرار است قطعه‌ای از «راخمانینف»
با نام «وکالیز» را اجرا کند، همچنین برای اولین بار یک کنسرتو ویولون از «خاچاطوریان»
را رهبری می‌کند که «امین غفاری» سولیستِ جوان ایرانی در آن نوازندگی ویولون را برعهده
خواهد داشت؛ در این برنامه اجرا خواهد شد. خودش می‌گوید: «این روزها باید سری به کتابخانه‌ی
ارکستر بزنم و قطعاتی دیگر را انتخاب کنم.»
این اما تمامِ برنامه‌های نوازنده و آهنگسازِ بین‌المللی
نیست؛ می‌خواهد از تمامی نوازندگانِ قدیمی ارکستر که در این مدت هر کدام به دلایلی
از ارکستر رفته بودند، نیز استفاده کند؛ مثلا «ارسلان کامکار» که درباره‌اش می‌گوید:
«می‌توان گفت که ایشان به ارکستر بازگشته‌اند و در آخرین برنامه‌ای که من به همراه
ارکستر سمفونیک در ماه خرداد رهبری کردم، ایشان به عنوان مایستر حضور داشتند؛ البته
هنوز من در حال آخرین مراحل روشن کردن وضعیت موزیسین‌ها و نوازندگان ارکستر هستم و
شاید زود باشد که به شکل قطعی در این خصوص صحبت کنم؛ اما در نظر دارم هر کس که از ارکستر
جدا شده و تمایل به بازگشت دارد را به طریقی باز گردانم.»
او همچنین به این مساله اشاره کرد که: «ارکستر
سمفونیک تهران جزو معدود ارکسترهای سمفونیک دنیا است که تمام نوازندگانش از همان کشور
هستند. این در حالی است که حتی ارکستر فیلارمونیک برلین و ارکستر سمفونیک لندن هم نوازندگان
خارجی دارند. اگرچه من هم بر این اعتقاد هستم که شهری مثل تهران باید چندین ارکستر
داشته باشد و همچنین باید نوازندگان حرفه‌ای بسیاری تربیت شوند. اما این جنبه بسیار
خوشایند است و ما باید به آن توجه کنیم.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر