علی نصیریان: عیب‌های آدم را هم بگویید

علی نصیریان پس از دریافت نشان «سرو هنر» گفت: دوست داشتم مجلس نقد و گفت‌وگو هم برگزار شود و ضعف‌ها و عیب‌های آدم را هم بگویند؛ من هم آدمم و عیب هم دارم، حالا شاید بعد از مرگم عیب‌هایم را بگویند.

به گزارش خبرنگار سینمایی ایسنا، این بازیگر سینما و تئاتر ایران که شامگاه گذشته 16 مهر ماه در مراسم بزرگداشت‌اش در خانه هنرمندان ایران سخن می‌گفت؛ ادامه داد: باید یک نکته را بگویم؛ من کار نکردم برای این چیزها. خودم دوست داشتم که کار کردم!

نصیریان یادآور شد: در دوران کودکی ما که تلویزیون و وسایل سرگرمی نبود و همین نمایشهای ایرانی مثل تعزیه بود و ما عاشق تعزیه بودیم. برای من جذابیت تعزیه صرفاْ بخاطر مضمون آن نبود، بلکه جذابیت نمایش بود. ما با افسون نمایش حیرت زده می‌شدیم.این جذابیت‌ها مرا کشاند و من این کارها را برای خودم انجام دادم.

او تأکید کرد: برخی فکر می‌کنند که باید از دولت و جامعه‌ی خود طلبکار باشند ولی ما چیزی نمی‌خواهیم؛ دستمزدی هم که می‌گیریم خرج یومیه‌مان می‌شود.

علی نصیریان در ادامه با یادی از هما روستا گفت: حیف است که از او یادی نکنم؛ من هم با او همکاری داشتم. بالاخره زندگی همین است و همه می‌روند و ما هم در نوبتیم؛ باید حقایق را پذیرفت.

بازیگر فیلم‌های «گاو» و «آقای هالو» که بازیگری را پیش از تأسیس تالار سنگلج آغاز کرده است و سالهای متمادی نیز در این تماشاخانه روی صحنه رفته است از یاد آن نیز غافل نماند و گفت: تئاتر سنگلج در مهرماه سال ۱۳۴۴ با اولین جشنواره‌ی تئاتر این مملکت افتتاح شده و حالا ۵۰ سال است این سالن مظلوم پایین‌شهر کار کرده است. تئاتر جدید ایرانی در این سالن پ‍ایه‌گذاری شده است. آیا نباید بعد از ۵۰ سال کاری برای آن بکنند؟!

او خطاب به جوانان تئاتری نیز گفت: دل بسپرید به تئاتر ایرانی و به مضامین ایرانی. نباید تنها به سبک‌ها و شیوه های خارجی دل سپرد. هرمتنی خصلتی دارد که باید متناسب با آن برخورد کرد و دیگر دوره‌ی این سبک و آن سبک گذشته است. باید از بند قالب‌ها و چهارچوب‌ها آزاد شد. در نمایش‌های آیینی و سنتی خودمان هم نکات زیادی هست که می‌شود از آنها استفاده کرد.

علی نصیریان در پایان نیز گفت: دوست داشتم مجلس نقد و گفت‌وگو هم برگزار شود و ضعف‌ها و عیب‌های آدم را هم بگویند؛ من هم آدمم و عیب هم دارم، حالا شاید بعد از مرگم عیب‌هایم را بگویند!

بنا بر این گزارش، خانه هنرمندان ایران، در یازدهمین شب از سلسله برنامه‌های «شب‌های ایرانشهر» پنج شنبه ( 16 مهر) به نکوداشت استاد «علی نصیریان» بازیگر پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون پرداخت و تعدادی از هنرمندان پیشکسوت نیز در این مراسم به صحبت درباره‌ی این چهره‌ی ماندگار عرصه‌ی هنرهای نمایشی پرداختند.

در ابتدای مراسم، مدیرعامل خانه هنرمندان ایران، با بیان اینکه علی نصیریان جزو هنرمندان برجسته‌ای است که طی چندین دهه فعالیت در عرصه‌ی تئاتر، سینما و تلویزیون ثابت کرده است که از وجوهاتی که یک هنرمند باید داشته باشد تا تبدیل به بخشی از تاریخ فرهنگ یک کشور شود برخوردار است، گفت: این تقدیر نمادی است از قدردانی جامعه نسبت به این هنرمندان.

بزرگداشت علی نصیریان

مجید سرسنگی وجه اخلاقی علی نصیریان را از ویژگی‌های بارز و مثال‌زدنی این هنرمند برشمرد و افزود: فروتنی‌ او در کمال شهرتی که دارد، زبانزد همه بوده است. بعلاوه نقشی که او در ایجاد گروه‌های تئاتری داشته است و خدماتی که در سالهای ۵۵ تا ۵۷ در مدیریت تئاتر داشته نیز قابل توجه است. هنرمندان زیادی می‌آیند و می‌روند اما تنها کسانی ماندگار می‌شوند که همه‌ی این ویژگی‌ها را یکجا دارند و ما افتخار می‌کنیم که چنین شخصیتی در جامعه‌ی فرهنگی ما هست.

این مدیر در پایان نیز با اشاره به در گذشت هما روستا اظهار کرد: فقدان این بانوی هنرمند را به جامعه‌ی هنری بخصوص جامعه‌ی تئاتر کشور تسلیت می‌گویم.

در ادامه محمدعلی نجفی (نویسنده و کارگردان) روی صحنه آمد و درباره‌ی همکاری خود با این بازیگر کهنه‌کار گفت: سالی که سریال «سربداران» را می‌ساختیم تنها گزینه‌ی ما برای نقش «قاضی شارح» علی نصیریان بود. وقتی از او دعوت به همکاری کردیم، مرا نمی‌شناخت و پس از گفت‌وگویی که کردیم با من دست داد و گفت من به تو اعتماد کردم و من از آن لحظه بار سنگین اعتماد این هنرمند را احساس کردم.

او با بیان اینکه نصیریان بسیار صبور و با تحمل است، اینگونه سخنانش را ادامه داد: نمونه‌ی آن اینکه حاضر شد برای بازی در سریال «سربداران» دو سال تمام سرش را بتراشد و قید بازی در نقش‌های دیگر را بزند. پیش از آن من در قلبم طرفدار او بودم ولی بعد از ساخت آن سریال احساس مرید او را داشتم. او تجسم هنرمندی با اخلاق و انسان است و من اینها را از او آموختم.

محمد علی نجفی نیز در پایان سخنانش ضمن عرض تسلیت برای درگذشت هما روستا، گفت: او هم تجسم یک هنرمند با اخلاق و منضبط بود. من از علی نصیریان وقت شناسی را یادگرفتم و پس از او این ویژگی را در هما روستا دیدم. اینها ارزشهای جامعه‌ی ما هستند و قدردانی از اینها قدردانی از انسانیت است.

در اواسط مراسم فیلمی کوتاه از گفت‌وگو با علی نصیریان نیز برای حاضران پخش شد.

مسعود جعفری جوزانی‌ (کارگردان سینما) هنرمند دیگری بود که در این مراسم به سخنرانی درباره‌ی علی نصیریان پرداخت.

او که در فیلم «شیر سنگی» با نصیریان همکاری داشته است، یادآور شد: اولین بار در فیلم «جاده‌های سرد» از نصیریان دعوت به همکاری کردم و او با آغوش باز پذیرفت. نمی‌دانم چرا آن سالها آنقدر اعتماد به نفس داشتم! همه‌ی بازیگران گروه را صفر کیلومتر اتنخاب کرده بودم و تنها یک آدم حرفه‌ای بین ما بود و آن هم علی نصیریان بود.

وی ادامه داد: وقتی فیلم «شیر سنگی» را می‌ساختیم وسط کار تهیه‌کننده به دلایلی پول نداد و ما ماندیم وسط یک بیابان با یک گروه فیلمبرداری؛ من هم سعی می‌کردم وانمود کنم اتفاقی نیفتاده است! سال‌های جنگ بود و نگاتیو هم برای فیلمبرداری گیر نمی‌آمد. پول هم نداشتیم و از بس غذای نسیه گرفته بودیم دیگر غذا هم بهمان نمی‌دادند! در این میان من بیش از همه نگران بودم که علی نصیریان به عنوان یک بازیگر حرفه‌ای با دیدن این وضع قهر کند و برود.

وی ادامه داد: با وجود این، یک روز که من نگران و مضطرب نشسته بودم، علی نصیریان آمد و کنارم نشست و بعد از احوال پرسی مختصری گفت: «مسعود؛ من از دار دنیا یک خانه دارم؛ اگر مشکل مالی است من حاضرم خانه‌ام را بفروشم که فیلم را کامل کنی؛ حیف است» و چشمانش می‌گفت که از آن تعارف‌های ایرانی نمی‌کند!

کارگردان «ایران برگر» افزود: این روزها هنر پیشه‌ها به جای اینکه فیلمنامه را بخوانند و راجع به کلیت آن نظر بدهند می‌خواهند نقش خودشان را اضافه کنند. سر صحنه هنرمندان بزرگ ما را آزار می‌دهند که خودشان دیده شوند؛ چیزی که در کسانی مثل علی نصیریان هرگز دیده نشده است. این آدم اینقدر ارزشمند است و اینقدر گرما و انرژی با خود به صحنه می‌آورد که همه را محسور خود می‌کند.

جعفری جوزانی گفت: واژه‌ی اخلاق هم دیگر اینقدر به گوشمان خورده که دیگر بی‌معنا شده است؛ اخلاق مثل یخچال خانه است که وقتی روزی برق می‌رود تازه می‌فهمیم چقدر ارزش دارد! متأسفانه ما نتوانستیم بعد از انقلاب هنرمندان با اخلاقی مثل علی نصیریان زیاد پروش دهیم.

او ادامه داد:اگر در ایران لقبی مثل «لُرد» بود، مطمئناً بالاترینش را کسی مثل علی نصیریان می‌گرفت. چون نه‌تنها هنرپیشه است،بلکه به معنای وسیع کلمه هنرمند است؛ هنرمند به معنی اخلاق، دانش، استعداد، انسان دوستی، هنرمند به معنی ریشه در فرهنگ خود داشتن و جهانی فکر کردن.

در انتهای مراسم محمد سریر، محمدعلی نجفی، مسعود جعفری جوزانی، مجید سرسنگی، روی صحنه رفتند تا نشان «سرو هنر» را از طرف خانه‌ی هنرمندان ایران به علی نصیریان تقدیم کنند.

پیش از این ناصر تقوایی، جلال ستاری، فرهاد ناظرزاده‌ی کرمانی و محمد سریر نیز این نشان را که عالی‌ترین نشان خانه ی هنرمندان ایران است دریافت کرده‌اند.

در کنار این نشان، یک تابلوی نقاشی از آثار علی قائمی نیز به علی نصیریان اهدا شد.

همچنین در این مراسم مهرداد حاجی‌خانی به نمایندگی از شهردار تهران یک لوح یادبود و یک تخته فرش از طرف دکتر قالیباف، اهدا کرد.