مراسم تقدیر از داریوش اسدزاده و رونمایی
از کتاب «تماشاخانه تهران»، با حضور این هنرمند پیشکسوت در سالن کتاب و هنر بیست و
هشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران برگزار شد.
به گزارش ایسنا، داریوش اسدزاده در
ابتدای این مراسم ضمن تقدیر از برگزارکنندگان بیست و هشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب
تهران گفت: در ایام نوجوانی که من شروع به خواندن کتاب و رمان کردم، کتاب های بسیار
کمی وجود داشت، مانند «امیر ارسلان رومی» و «حسین کرد شبستری» که بهترین رمانهای آن
زمان بودند. اما امروز بسیار خوشحالم که می بینم هزاران هزار کتاب در این نمایشگاه
وجود دارد و مردم با اشتیاق برای تهیه کتاب به اینجا مراجعه می کنند.
این بازیگر پیشکسوت با اشاره به ارتباط
هنرمندان با کتاب افزود: ما هنرمندان باید کتاب خواندن و مطالعه کردن را در برنامه
های همیشگی خود قرار دهیم؛ چراکه کار بازیگری همواره با متن و خواندن در ارتباط است
که البته بازیگران باید اطلاعات جامعی در حوزه کاری خود داشته باشند و این امر هم با
مطالعه مستمر محقق می شود.
وی با اشاره به آثار مکتوب منتشرشده
خود، افزود: من اولین کتابم را با عنوان «سیری در تاریخ تئاتر ایران» نوشتم که به بررسی
تئاتر قبل از اسلام تا سال 1357 اختصاص دارد. از آنجا که تئاتر در برهه های مختلف،
به اشکال مختلفی اجرا می شده، من در این کتاب ثابت کردم که ما قبل از اسلام هم دارای
تئاتر بوده ایم. البته ممکن است برخی هم با این موضوع مخالف باشند.
اسدزاده گفت: دومین کتابم را در حوزه
تاریخ با عنوان «برگهایی از تاریخ» نوشتم و کتاب «تماشاخانه طهران» سومین کتاب من است؛
«تماشاخانه تهران» حدود سال 1320 به همت سیدعلی خان نصر در خیابان لاله زار تأسیس شد.
او در کنار این تماشاخانه، هنرستان هنرپیشگی را هم راه اندازی کرد که خود من هم از
شاگردان همان هنرستان بوده ام.
وی درباره مطالب ارائه شده در کتاب
«تماشاخانه طهران» گفت: این کتاب به تاریخچه تماشاخانه تهران از سال 1320 تا 1350،
یعنی بازه زمانی که خود من در آنجا حضور داشتم، می پردازد و سعی کرد ه ام در این کتاب
خاطراتم را از بازیگران، کارگردانان، نمایش ها و نمایشنامه های آن زمان بازگو کنم که
البته انتشار این کتاب بدون همکاری آقای دولت آبادی و خانم افراز ممکن نبود.
این بازیگر پیشکسوت با اشاره به اینکه
تئاتر در سال 1320 با تئاتر به شکل امروزین خود بسیار متفاوت بوده است، گفت: ما در
دهه 20 کار خودمان را در تئاتر با آثار مولیر، نمایشنامه نویس فرانسوی شروع کردیم و
سعی می کردیم شکلی ایرانیزه شده از این متون خارجی را به نمایش بگذاریم.
اسدزاده ادامه داد: اما از آنجا که
مردم در آن زمان با تئاتر و اجرای نمایشنامه های خارجی مأنوس نبودند، استقبال از تئاتر
بسیار پایین بود؛ بنابر این نمایشگران در آن دوران با آوردن ساز و آواز به تئاتر، سعی
در جذب مردم به تماشاخانه کردند، به طوری که یکی از ویژگیهای اصلی بازیگری در آن دوران
توانایی در خواندن و آواز بود.
اعظم کیان افراز نیز در این مراسم
گفت: یکی از دغدغه ها و اهدافی که همواره در انتشارات افراز به دنبال آن بودیم این
بود که بتوانیم تاریخ شفاهی تئاتر ایران را به خصوص در مقاطعی که اطلاعات کمتری در
مورد آنها موجود است، چاپ و منتشر کنیم تا بتوانیم گامهای موثری در جهت تدوین تاریخ
تئاتر ایران برداریم. این موضوع انگیزه ای شد تا به تهیه یکی از بهترین مجموعه های
منتشرشده در انتشارات افراز با عنوان «تئاتر ایران در گذر زمان» اقدام کنیم.
مدیر انتشارات افراز ادامه داد: اولین
کتاب از این مجموعه را با عنوان «جادوی صحنه» که به زندگی حرفه ای استاد عزت الله انتظامی
اختصاص داشت منتشر کردیم و با کمال افتخار امروز دهمین کتاب این مجموعه را با عنوان
«تماشاخانه طهران» که شامل خاطرات استاد داریوش اسدزاده از این تماشاخانه است رونمایی
می کنیم.
وی با بیان اینکه «تماشاخانه طهران»
حاصل مجموعه پژوهش ها و گفت وگوهای خودش و دولت آبادی با داریوش اسدزاده است، گفت:
به طور کلی روند تولید مجموعه کتابهای پژوهشی در کشور بسیار سخت و زمان بر هستند، به
خصوص انجام این کار پژوهشی در بخش خصوصی هزینه و باری سنگین تر را بر دوش مولفان و
ناشران می گذارد؛ امیدواریم با حمایت دولت و توجه مسئولان این گونه کارهای پژوهشی ادامه
پیدا کند.
غلامحسین دولت آبادی که از دیگر سخنرانان
این مراسم بود، به بررسی روند تاریخ نگاری تئاتر در ایران پرداخت و گفت: اولین تاریخ
نویسی رسمی تئاتر در ایران در سال 1333 با کتاب «بنیادهای نمایش در ایران» نوشته ابوالقاسم
جنتی عطائی آغاز شد و با آثاری از جمشید ملک پور و خسرو شهریاری تا دهه 60 ادامه پیدا
کرد. بعد از آن، این روند متوقف شد تا اینکه در دهه 80 نسل جوان در پی کندوکاو گذشته
تئاتر این روند را ادامه دادند.
وی با بیان اینکه انتشار کتاب «جادوی
صحنه» در سال 1380 آغاز دوباره ای بر تاریخ نگاری شفاهی در ایران بود، افزود: از آن
زمان تا کنون آثاری که در حوزه تاریخ شفاهی تئاتر منتشر شده بسیار گسترش پیدا کرده؛
مانند ادامه مجموعه «تئاتر ایران در گذر زمان» که از سوی انتشارات افراز منتشر شد،
همین طور آثاری از شاهین سرکیسیان، آربی آوانسیان، حسین رهاورد و بسیاری دیگر که به
بازسازی تصویر تئاتر گذشته کشور پرداختند.
این پژوهشگر در ادامه سخنان خود با
اشاره به کتاب «تماشاخانه طهران» گفت: مجموعه خاطرات استاد داریوش اسدزاده که در کتاب
«تماشاخانه طهران» ارائه شده تصویر دقیقی از تئاتر دهه 20 تهران به دست می دهد تا این
کتاب و سایر کتابهای از این دست ابزاری برای تدوین تاریخ تئاتر ایران در آینده ای نزدیک
باشند.
او با اشاره به تاریخ تأسیس تماشاخانه
طهران، افزود: تماشاخانه طهران، اولین تماشاخانه دائمی تهران بوده که به همت سیدعلی
خان نصر تأسیس شده است. او پس از یک سال هنرستان هنرپیشگی را در مجاورت این مکان راه
اندازی کرد تا ضمن آموزش بازیگران متخصص، تولیدات خوب این هنرستان را در تماشاخانه
طهران به نمایش درآورد.
دولت آبادی ادامه داد: این اقدام سیدعلی
خان نصر آغاز شکل گیری رسمی تئاتر تهران بود. تأسیس تماشاخانه طهران، عبور از دوره
ای بود که بازیگران نمایش را با عنوان «مطرب» می شناختند؛ هرچند در ادامه به رقابت
با تئاتر عبدالحسین نوشین پرداخت. نوشین تئاتر علمی را دنبال می کرد، ولی تماشاخانه
طهران نماینده تئاتر مردمی و عادی بود.
در پایان این نشست با حضور افشین داورپناه
معاون فرهنگی و آموزشی خانه کتاب، ضمن رونمایی از کتاب «تماشاخانه طهران» از سالها
تلاش داریوش اسدزاده در عصر فرهنگ و هنر کشور تقدیر شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر