اجرای قطعاتی که می توان نوستالژیک خطابشان کرد

کنسرت استاد حسین علیزاده و گروه هم آوایان 16 و 17 اسفند ماه در سالن همایش های برج میلاد برگزار شد.

به گزارش موسیقی ما، باید به این نکته اشاره کرد که علیزاده و گروهش مهر و آبان امسال در تهران و شهرستان ها این برنامه را اجرا کرده بودند اما به منحصه ظهور رساندن موسیقی فولک آذربایجان در یک کنسرت جدی با خوانندگان و نوازندگانی غیر آذربایجانی آنقدر جذاب بود که بعد از حضور در سالن تا چند دقیقه متحیر بمانیم.

اجرای این برنامه شامل دو بخش بود؛ مجموعه ای از تصنیف ها و آوازهای قدیمی منطقه آذربایجان به انضمام کارهای ساخته شده توسط حسین علیزاده بخش اول کنسرت را تشکیل می داد.

پیش درآمد بیات شیراز که آهنگ قدیمی آذربایجان بود با تنظیمی که حسین علیزاده برای هم آوایان انجام داده بود اولین قطعه اجرا شده در اجرای دوشنبه شب بود. در ادامه ساز و آوازی با شعر ملا محمد فضولی اجرا شد. عشقیم گل (لزگی) با موسیقی حسین علیزاده و دو شعر از عباس فولادی و ملا محد فضولی مسیر حرکت هم آوایان در بخش آذری را هموار تر کرد.

پس از آن نوبت به تخصص استاد حسین علیزاده رسید. بداهه نوازی البته با تعریفی منطقی و بدون خارج شدن از ملودی، فرم های مختلفی را مد نظر قرار داده بود.

ساری گلین از مجموع تصنیف های قدیمی منطقه آذربایجان بود که با شعر محلی در هم آمیخت و البته در ادامه شاهد شعری فارسی از سیروس جمالی بودیم که بر ملودی این تصنیف قدیمی خوش نشسته بود. تنظیم حسین علیزاده هم علاوه بر امروزی تر کردن این نغمه خاطره انگیز نشان از هماهنگی این قطعه با رپرتوار کلی که هم آوایان در صدد ارائه آن بود داشت.

دوباره به بداهه نوازی می رسیم. تصنیف سن سیز که موسیقی اش را حسین علیزاده شخصا تصنیف کرده بود تا اندازه زیادی از ملودی های قدیمی آذری الهام گرفته شده بود. شعر این قطعه  را عباس فولادی سروده. گل اوینا با موسیقی استاد علیزاده پایان بخش قسمت اول اجرای دوشنبه شب هم آوایان بود.

فضا سازی های منحصر به فرد علیزاده با دست به ساز شدنش آغاز شد. بیات شیراز با ریشه های مستحکم یک دور موسیقایی را ایجاد کرد. از نیمه اول قطعه بیات شیراز رنگ و بوی موسیقی آذری بیشتر شد اما نکته جالب توجه حضور دقت و ظرافت موسیقایی به جای اغراق های بیش از ادنازه برای درنوردیدن ملودی ها بود.

با زخمه هایی که حالا و در اجرای امشب آذری می نوازند علیزاده ضربات سریع و منطقی خود را به روی ساز می نشاند. قانون و کاوال بیت قطعه اول را می زنند و حالا علیزاده سولیست اجرا است.

مقدمه ای بر ساز و آواز با بارقه هایی از بداهه نوازی (هارمونی باز) آغاز می شود. علیزاده با حرکت سر به معتمدی فرمان آغاز آوازی را می دهد که معلوم است برای ارائه اش ساعت ها مطالعه کرده است. ارائه این آواز با تحریرهای خاص موسیقی آذری و حظ ظرافت موسیقایی بدون مطالعه تقریبا غیر ممکن بود.

طراحی آوازها در جای جای این اجرا به صورتی است که ملودی و بداهه یکیدگر را فراموش نمی کنند. در ارائه بداهه ابتدا علیزاده مسیر را برای تکنوازی سینا جهان آبادی آماده می کند و بعد از مدتی حالا جملات را جهان آبادی می سازد و استاد پاسخ می دهد.بداهه در بخش دیگر و در ادامه جملات تصنیف ساری گلین توسط پریچهر خواجه (نوازنده فقانون) آغاز می شود و جابه جایی و دست به دست شدن بداهه به نوازندگان دیگر می رسد.

اجرای قطعه سن سیز با عشوه ها یا به تعبیر بهتر غمزه های عاشقانه همراه است. گویی بوی خاطره از سر و روی این قطعه می بارد. نوازنده ناغارا و گاوال (وحید اسداللهی) با نگاهی به جمعیت از تسلط و عشقی که به سازش دارد سخن می گوید.

گل اوینا نمایان گر نظم کم نظیر تمام نوازنده هاست. حالا و در دقایق پایانی حضور نوازنده گاوال به روی صحنه، اسداللهی با نشان دادن نمایه ای از هنر نوازندگی اش جمعیت حاضر در سالن، اعضای گروه و حسین علیزاده را تشویق وا می دارد. با آغاز بخش دوم اجرا شاهد تغییر فاز در موسیقی ارائه شده بودیم. حسین علیزاده تار را به زمین گذاشت و شورانگیز به دست گرفت و وحید اسداللهی نوازنده ناغارا و گاوال جای خود را به پژمان حدادی نوازنده سازهای کوبه ای داد. سماع با شعری از سلمان ساوجی، مثنوی با شعری از حضرت مولانا، سرمست، بداهه نوازی، نغمه جان سوز با شعری از شهریار، هنگام با کلام نیما یوشیج و باده توئی از جمله قطعات اجرا شده در قسمت دوم بودند.

دیگر اعضای گروه هم آوایان در اجرای دوشنبه شب را علی بوستان (سه تار)، سیامک جهانگیری (نی)، سینا جهان آبادی (کمانچه)، نگار بوبان (عود)، پریچهر خواجه (قانون)، رادمان توکلی (تار)، سیاوش برهانی (بم تار)، محمد انشائی (قیچک) تشکیل می دادند. خوانندگان گروه هم آوایان هم محمد معتمدی، پوریا اخواص، راحله برزگری و صبا حسینی بودند. آزاده صمدی، حمید رضا نوربخش و علی قمصری از جمله میهمانان این اجرا بودند.