قبل از انقلاب، وقتی
صمد می آمد و حرف می زد، خیلی از روشنفکرها کنجکاوانه گوش می دادند و روشنفکرهایی
که به نمایش و فیلم ایرانی کاری نداشتند، با یک کنجکاوی خاصی به تماشای صمد می
نشستند.
در جمعی صحبت از این بود که چگونه پرویز صیاد جرات می کند که از زبان صمد این
حرف ها را بزند، به دولت، نخست وزیر و... حرفهایش را راحت و آسوده بزند و بدون
اینکه حتی لبخندی بزند، کارش را بکند و برود گوشه ای بنشیند. در میان مردم عادی دو
نوع سلیقه پیدا می شد که عده ای می آمدند و می خندیدند و خیلی هم خوششان می آمد و
می رفتند و شاید هم برایشان مسئله سیاسی بودن و انتقاد هم قابل لمس نبود، ولی آدم
های تحصیلکرده، روشنفکر و اهل تئاتر خوب می فهمیدند.
پرویز صیاد درباره
این که آن موقع با مسئله اعتراضی روبرو نبودید؟، می گوید: چرا با مسائلی روبرو
بودیم، به هر حال 8 تا فیلم صمد ساخته شد که هر کدام از این ها خواصی دارند که تا
به حال آن را حفظ کرده اند. آن خاصیت که نشان دادن گوشه های کم و کاستی های آن
جامعه روستایی که وقتی حرکت می کرد به سوی شهر به چشم می آمد، ولی حالت گزنده ای
نداشت. به نظر می آمد که خیلی انتقادی است ولی به هر حال مسئولین سانسور می دیدند
که یک چیزهای ناجوری دارد ولی نمی دانستند که آن چیزهای ناجور در کجا است، چه جمله
ای باید عوض کرد، فیلم های دیگری را که می ساختیم، می گفتند که دیگر آن جمله را
نباید بگوئید و این صحنه را حذف کنید.
پرویز صیاد
در مورد حرف های تند
و تیز صمد نمی دانستند چکار باید بکنند، در نتیجه در مرحله اول 8 فیلم توقیف شد و
گفتند که ما نمی دانیم که با این فیلم ها چکار بکنیم و به نظرمان قابل نمایش نیست.
من شکایت می کردم، و می گفتم به من بگوئید چه چیزی را باید عوض بکنم تا عوض بکنم.
تا بالاخره می گفتند شورای عالی باید به این کار رسیدگی کند. شورای عالی متشکل می شود
از معاونین وزارت خانه ها و اشخاص عالی رتبه ای که در شهربانی و یا ساواک بودند و
به همین دلیل وقت کم می آوردند و ماهی یک بار تشکیل می شد و ممکن بود که یکی از
آنها مریض باشد و نیاید و ممکن بود که چندین ماه طول بکشد تا جواب منفی و یا مثبت
بدهند و این فیلم ها به این سرنوشت دچار می شد، یکی از اعضای شورای ملی، مرحوم فرخ
غفاری بود که بعدها برای من تعریف کرد که وقتی می آمدیم و می دیدیم، می خندیدیم و
می گفتیم که اگر ما خندیدیم، پس بگذار مردم هم بیایند و ببینند و بخندند، اگر یکی
از اعضای شورا می خندید، می توانست بقیه را متقاعد بکند که این فیلم خنده دار است.
صمد درد جامعه بود،
انعکاس عکس العمل طبیعی آدم هایی نسبت به رفتار ناجور مامورین نسبت به روستائیان و
چون صمد رفتار و حرکات، زبان شیرین و حرکات معصومانه داشت زیاد زننده نبود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر