یادی از نورعلی خان برومند و نوای ساز

رادیو کوچه - آذر ماهان: نورعلی برومند، در سال ۱۲۸۵ در تهران متولد شد. از سن هفت سالگی استعداد خویش را در موسیقی با گرفتن ضرب بدون آن که از استادی تعلیم گرفته باشد نشان داد.

پدرش میرزا عبدالوهاب خان برومند جواهری (که اصالتا اصفهانی بود) از جواهر شناسان معروف بود و به موسیقی عشق می ورزید. خانه اش محفل هنرمندان نامی ای مانند درویش خان، حسین خان اسماعیل زاده و سیدحسین طاهر زاده بود‫.

آموزش تار را از ۱۳ سالگی نزد درویش خان آغاز کرد و «نورعلی ردیف» مقدماتی درویش را در سه سال فرا گرفت. او با ابوالحسن صبا دوست و مانوس بود و دوستی آن ها از زمانی شروع شد که هر دو در نزد درویش خان نواختن تار و سه تار را فرا می گرفتند و درویش خان آن ها را دوتا کوچولو نام نهاده بود. نورعلی در سن ۱۸ سالگی برای تحصیل به برلین رفت. او در این سفر سه تاری را که «روشنک» می نامید همراه خود برد، تا بتواند به تمرین های خویش ادامه دهد. او در برلین نزد خانواده دکتری اقامت گزید. ضمن تحصیل دوره متوسطه به کنسرت ها می رفت و کم کم به موسیقی غربی هم علاقمند شد و پیانو آموخت.

پس از بازگشت به ایران در ۲۲ سالگی، آموختن نت نویسی و ردیف را نزد موسی معروفی ادامه داد. پس از یک سال، دوباره به آلمان رفت و به تحصیل در رشته ی پزشکی پرداخت. پس از شش سال، به ناراحتی چشم مبتلا شد و برای درمان به سوییس رفت و سپس در سال ۱۳۱۴ به ایران بازگشت و مابقی عمر خود را در تهران و در محله امیریه سپری کرد. وی از آن زمان تا آخر عمر نابینا شد. از اواخر سال ۱۳۱۰ تا ۱۳۳۰ برومند عمدتا به مطالعه و آموزش موسیقی پرداخت.

برومند به دعوت برونو نتل، به ایلینویز رفت و طی یک دوره کوتاه یک ماهه به معرفی موسیقی دستگاهی ایران پرداخت و بخش هایی از موسیقی ردیف را در آن جا ضبط نمود که هم اکنون این ضبط ها در آرشیو دانشگاه ایلینویز موجود هستند. لوید میلر (معروف به کورش علی خان)، موسیقی شناس آمریکایی می گوید‫: که اجرای ردیف برومند در کنار برخی دیگر از دستاورد های فرهنگی و هنری تمدن بشر در ناحیه ای از ایالت یوتا در عمق زمین مدفون شده است تا در صورت وقوع فجایع ویرانگر این دستاورد ها حفظ شوند. او به آموختن تار و هم چنین سه تار و سنتور ادامه داد و ردیف موسیقی ایرانی را نیز نزد حبیب سماعی، موسی معروفی و اسماعیل قهرمانی فرا گرفت.

او استاد بسیاری از نوازندگان و خوانندگان موسیقی ایرانی، از جمله اکبر گلپایگانی، محمدرضا شجریان، پریسا، پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده، محمدرضا لطفی، داریوش طلایی، مجید کیانی، جلال ذوالفنون و ناصر فرهنگ فر بوده است. وی در ۳۰ دی ۱۳۵۵ درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله دفن شد.