محمدرضا شجریان در توصیف استاد شهناز می گوید:
من با ساز شهناز زندگی می کنم. من تنها خواننده ای هستم که خودم را شاگرد جلیل شهناز
می دانم.
به گزارش ایسنا، ساز این نوازنده بی بدلیل، یک
ساز آوازی است؛ برخلاف دیگر نوازنده ها که ۸۰ درصد سازی می زنند و فقط ۲۰ درصد آوازی.
جلیل شهناز به بیان واقعی در نوازندگی تار رسیده است؛ چرا که در گیرودار ردیف و تقلید
از دیگران نماند و مانند آبشاری خروشان در جریان است.
گویی فرخی بیتِ سرو، ساقی و ماه، رود نواز. پرده
بر بسته در ره شهناز را برای پدر موسیقی کشورمان سروده است، پدری که پنجه هایش خوش
می نواخت، کلامش آوازی بود دل نشین و نامش تمام صدا های زیبا را در ذهن می نواخت. استادی
که شاگردانش او را پدر می خواندند و فرزندانش ماندنش را آرزو داشتند و حال که رفته
است هق هقِ گریه هایشان نفس را از آنان گرفته به طوری که توانایی گفتن جمله ای در خور
این پدر را ندارند.
شهناز از هنرمندانی بود که اسطوره می شوند و اسطوره
باقی خواهند ماند و در نبودشان باید نگران بود که حال چه بر سر موسیقی خواهد آمد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر