درد دل های پدر عود ایران / دیگر فقط یاران همیشگی حال ما را می پرسند

استاد منصور نریمان که از او به پدر عود ایران نام برده می شود از بی توجهی مسئولان به پیران موسیقی و فراموش شدن آنها سخن گفت و اینکه دیگر تلویزیون هم جایی برای موسفیدان موسیقی در برنامه هایش باز نمی کند.

پدر عود ایران که این روزها به دلیل شرایط جسمی خود دیگر قادر به هنرمایی مستمر در عرصه موسیقی نیست در گفتگو با مهر گفت: این روزها که به برنامه ها و جشن های مختلف شبکه های متعدد تلویزیون نگاه می کنم شاهد حضور مهمانان و هنرمندانی هستم که به صورت مستمر در این شبکه های تلویزیونی رفت و آمد می کنند و حضور چشمگیر خود را به مخاطب نمایش می دهند در حالیکه روزگاری همین تلویزیون در برنامه های مختلف خود یک جای خالی هم برای من و هم نسلان من نگه می داشت تا ما هم در این برنامه ها حضور داشته باشیم.

این صحبت های من همه از باب درد دل است نه تکبر

نریمان ادامه داد: ما حتی اگر سال ها حرفی به میان نیاوریم و صحبتی نکنیم هیچ کس جز دوستان و یاران همیشگی جویای احوال ما نمی شود و حتی یک نفر هم از ما نمی پرسد که حال این روزهای ما چگونه است؟ باور کنید اینهایی که من به عنوان یک درد دل بیان می کنم از روی خودخواهی و تکبر نیست بلکه صحبت هایی است که می تواند به مسوولان بفهماند که احوال این روزهای اساتید موسیقی چگونه است که حتی نمی توانند از خانه هم بیرون بروند و خانه نشین شده اند.

این نوازنده برجسته که از وی به عنوان پدر عود ایران یاد می کنند درباره فعالیت های موسیقایی خود گفت: فعلا به دلیل شرایط جسمی که دارم فعالیت چندانی در موسیقی ندارم و مشغول دردسرهای خودم هستم البته این قانون طبیعت است که فقط به تاریخ شناسنامه من برمی گردد. به هر حال وقتی کسی نتواند از جای خود تکان بخورد باید منتظر بی توجهی هایی از این دست هم باشد.

انتظاری از مسئولان ندارم

وی در بخش دیگری از صحبت های خود تصریح کرد: به هیچ عنوان دوست ندارم در این روزها مزاحم کسی باشم. با اینکه طی ماه های اخیر از مسوولان وزارت ارشاد و دفتر موسیقی کسی به سراغم نیامده اما باید بگویم هیچ توقعی از این دوستان هم ندارم. مگر جلیل شهناز نبود که در بستر بیماری افتاد و در نهایت از این دنیا با فروتنی و تواضع رخت بربست؟ او همواره می گفت بیشتر دوست دارم در عالم خودم باشم تا اینکه بخواهم به کم توجهی مسوولان فکر کنم.

استاد نریمان در پایان تاکید کرد: شرایط این روزهای موسیقی ایران شرایط خوبی نیست و باید بپذیریم که دوران طلایی و شکوفایی موسیقی ایران متعلق به دهه 30 است اما به هر ترتیب نباید از علمی شدن موسیقی در کشورمان به راحتی عبور کرد چراکه این موضوع یکی از اساسی ترین نیازهای ما در موسیقی ایرانی است.

استاد اسکندر ابراهیمی زنجانی که بعدها نام هنری  اش را به منصور نریمان تغییر داد، در سال ۱۳۱۴ در مشهد دیده به جهان گشود.  پدرش که خود سه تار، تار و نی می نواخت از همان دوران کودکی او را تحت آموزش خود گرفت و وی را با ردیف ها و گوشه های موسیقی ایرانی آشنا کرد و نواختن سه تار را به او آموخت.