الهه، زمستان یک بهار

جدید آنلاین - آویشه یزدان فر و فرید یگانه: وقتی نزدیک به هشتاد سال پیش مادر ما در خانواده پدری اش، غلامحسینی، در محله باغ شاه تهران به دنیا آمد نامش را به مناسبت فصل تولد او بهار گذاشتند.

بهار از همان آغاز به بهار علاقه مند بود و باران بهاری را بسیار دوست داشت. او همیشه عاشق پیاده روی در باران بود و به همین علت همیشه شمال ایران را به دیگر مناطق آن ترجیح می داد. شاید به همین دلیل بود که بعد از ترک ایران لندن را که همواره هوایی بارانی دارد برای زندگی برگزید.

بهار طبعی لطیف داشت و از همان کودکی احساساتش در صدایش متبلور می شد. اما خانواده اش در آن زمان چندان به آوازخوانی دختر خانواده علاقه ای نداشت. برای همین اگر فرصتی می یافت صدایش را به دور از چشم خانواده در پستوی خانه بلند می کرد. با همین خواندن های مخفیانه بود که کم کم بهار خوانندگی برای بهار کوچک آغاز شد. صدای او را ابتدا مجید وفادار که در نزدیکی ما زندگی می کرد کشف کرد و بعد از آن داود پیرنیا سرپرست برنامه گلها. او با پشتکار در کلاس های هنرستان موسیقی و جلسه های درس غلامحسین بنان شرکت کرد و به سرعت مهارت های لازم را آموخت. این پیوند  با استاد بنان تا زمانی که در ایران بود ادامه یافت.

زنده یاد بانو الهه

هنوز ۱۸ ساله نشده بود یعنی در بهمن ۱۳۳۳ به اصرار خانواده ازدواج کرد. همسرش بر خلاف نظر خانواده از هنرش حمایت کرد و در موفقیتش سهم بسیار داشت. مادر ابتدا نام هنری پریچهر و سپس الهه را برگزید و به زودی به یکی از چهره های آواز در موسیقی اصیل ایرانی و از خواننده های مطرح برنامه رادیو و همچنین موسیقی پاپ تبدیل شد.  او در بیش از صدها برنامه گلها شرکت کرد.  ترانه هایی همچون شکایت دل، مرا ببوس، آمد اما، خدایا، رسوای زمانه، کعبه دل ها، نامهربونی، نوبر بهار، از خون جوانان وطن لاله دمیده و در نهایت ساقی و رفته نام او را بر سر زبان ها انداخت و بین طبقات مختلف اجتماعی طرفداران بسیار پیدا کرد.

الهه چنان که مجلات آن زمان نشان می دهد هنرمندی پرآوازه شده بود که شاعران برجسته آن زمان مانند رهی معیری، رحیم معینی کرمانشاهی، تورج نگهبان و بهادر یگانه برای او ترانه می سرودند و آهنگسازان صاحب نامی چون پرویز یاحقی، مجید وفادار، روح الله خالقی، همایون خرم، حبیب الله بدیعی با او همکاری داشتند اما در رأس همه اینها برنامه  گلها و تشویق های داود پیرنیا در فعالیت هنری او بسیار موثر بود.

زنده یاد بانو الهه

مجلات آن زمان داستان های بسیار درباره الهه نوشته اند که یکی از آنها داستان تابلویی بود که یک زندانی از او ساخته بود: چه چیزی می تواند برای من از این عزیزتر باشد؟ به آن تابلو نگاه کنید آنرا یک سرباز زندانی از روی صورت من ابریشم دوزی کرده. می بینید چقدر به من شبیه است. این زندانی بیچاره که نمی دانم بخاطر چه جرمی در زندان محبوس است، هنوز مرا ندیده، اما این صدای ناچیز من که خودم برایش ارزشی قایل نیستم به او الهام بخشیده است. من این تابلو را در اتاق پذیرایی نصب کرده ام. این اثر برای من بهترین و گرامی ترین پاداش است.

شهرت و محبوبیت هرگز مادر را مغرور نکرد بلکه مایه نزدیک شدنش به مردم شد و می توان گفت در عین شهرت و محبوبیت خاکی و افتاده بود. الهه بیش از ۷۰۰ ترانه اجرا کرد که تقریبا همه آنها تا سن ۴۴ سالگی  و در زمان اقامتش در ایران اجرا شد. پس از انقلاب ابتدا به امریکا و سپس به انگلستان نزد ما آمد. در لندن ۲۸ سال زندگی کرد اما به ندرت به اجرای کنسرت پرداخت و در همه این مدت تنها یک آلبوم به نام ساقی منتشر کرد. دوری از وطن اما او را از فرهنگ ایران دور نکرد و هرشب پیش از خواب صفحه ای از شاهنامه را مرور می کرد و به مطالعه کتاب های تاریخ ایران و همچنین تاریخ فرانسه علاقه مند بود.

مادر همیشه می گفت تمامی آهنگ هایی که خوانده ام مانند فرزندانم هستند که روی آنها زحمت کشیدم و بابت آنها خون جگر خوردم و به نتیجه رساندم. او از اینکه آهنگ هایش بدون اجازه بازخوانی می شد، بسیار ناراضی و عصبانی بود. وقتی آهنگ رسوای زمانه بدون اجازه اش بازخوانی شد بسیار دلشکسته شد.

زنده یاد بانو الهه

در سن ۶۴ سالگی به سرطان مبتلا شد و پس از چندی دریافت که بیماریش علاج پذیر نیست. همیشه آرزو داشت که به ایران برگردد و در همین ایام بود که پس از ۲۸ سال به آرزویش رسید. وقتی از لندن به تهران بازمی گشت گفت من رفتم که رفتم... ۶ ماه آخر زندگی بهترین دوران زندگیش بود. او از بازگشتش به ایران بسیار خوشحال بود چون هنرمندان قدیمی و جوانان علاقه مند به ایشان میزبان آخرین روزهای زندگیش بودند. مادر در روز ۲۴ مرداد ۱۳۸۶ درگذشت و در لواسان به خاک سپرده شد. تنها آرزویش این بود که پس از مرگ آثارش آزادانه در اختیار همه قرار بگیرد.