یاد و نگاهی به زندگی هنری استاد منصور نریمان

اسکندر ابراهیمی زنجانی، که بعد ها نام هنری اش را به منصور نریمان تغییر داد، در سال ۱۳۱۴ در مشهد دیده به جهان گشود.

پدرش که خود سه تار و تار و نی را به خوبی می نواخت از همان دوران کودکی او را تحت آموزش خود گرفت و وی را با ردیف ها و گوشه های موسیقی ایرانی آشنا کرد و نواختن سه تار را به او آموخت. روز ‏به ‏روز علاقه وی به ساز عود بیشتر ‏شد تا جایی که این ساز را به سه تار مقدم دانست و وقت بیشتری را صرف این ساز اصیل ایرانی کرد.

نریمان از سن ۱۴ سالگی هم کاری خود را با رادیو مشهد به عنوان تک نواز موسیقی آغاز کرد و پس از تسلط کافی بر شیوه نوازندگی عود، در بعضی برنامه ها به اجرای موسیقی با این ساز پرداخت. پس از مدتی هم کاری با رادیو مشهد، به شیراز نقل مکان کرد و به مدت ۴ سال فعالیت و هم کاری خود را در زمینه موسیقی و اجرا با رادیو شیراز ادامه داد.

از همان رادیو شیراز بود که صدای ساز نریمان به گوش استادان موسیقی وقت در تهران رسید و از وی دعوت به عمل آمد تا با رادیو تهران همکاری کند. تسلط وی به نوازندگی این ساز اساتید موسیقی آن زمان را متعجب ساخته بود. زیرا تا آن زمان کسی فکر نمی ‏ کرد که با ساز عود هم بتوان تمام ردیف‏ های موسیقی ایرانی را اجرا کرد.

استاد نریمان با اجراهای موفق خود ثابت کرد که چنین نیست و ساختمان و صدا دهندگی این ساز هیچ مغایرتی با موسیقی اصیل ایرانی ندارد و این مساله به شیوه و سبک نوازندگی هر ساز بستگی دارد. او به عنوان تک نواز رسمی رادیو در کنار اساتید دیگر نظیر «جلیل شهناز، فرهنگ شریف، پرویز یاحقی» و دیگر تک نوازان آن دوره به فعالیت خود در رادیو تهران ادامه داد.

استاد منصور نریمان

در سال ۱۳۴۱ از او برای تدریس تخصصی ساز عود در هنرستان موسیقی دعوت به عمل آمد. از   همان سال شاگردانی به طور تخصصی به یادگیری عود پرداختند و با زحمات استاد نریمان به بهترین نحو و با تسلط کامل دوره هنرستان را به پایان رساندند و وارد عرصه موسیقی شدند.

در خلال همین تدریس بود که استاد به کمبود یک متد خاص در شیوه نوازندگی عود پی برد و تصمیم به نگاشتن کتابی برای تدریس این ساز گرفت و کم‏کم تمرین‏ ها و آهنگ‏های مناسب این کتاب را نوشتند و هم زمان به شاگردان خود تدریس کرد. از تالیفات نریمان می توان به کتاب «۴۲ قطعه برای عود»  اشاره کرد.

«منصور نریمان» علاقه فراوانی به عود که سازی ایرانیست و از ایران به سایر کشور های جهان رفته دارد و کوشش فراوان نمود تا این ساز و نواختن آن را احیا کند و آن را به صورت تک نوازی درآورد و شاگردان خوبی نیز در این راه تربیت کرد که از آن جمله می ‏توان به «محمد فیروزی، حسین بهروزی‏نیا، علی پژوهشگر، نگار بوبان و شهرام غلامی»، اشاره کرد.